magdalena urbaniak analiza porównawcza zawartości dioksyn i ...
magdalena urbaniak analiza porównawcza zawartości dioksyn i ... magdalena urbaniak analiza porównawcza zawartości dioksyn i ...
DYSKUSJA 5.7. MOŻLIWOŚCI WYKORZYSTANIA PROCESÓW FITOTECHNOLOGICZNYH DLA POPRAWY JAKOŚCI ZABIORNIKÓW ZAPOROWYCH ZANIECZYSCZONYCH PCDD, PCDF I DL-PCB W ciągu ostatnich kilku dekad zaistniała potrzeba rozwoju strategii remediacji in- situ terenów zanieczyszczonych Trwałymi Zanieczyszczeniami Organicznymi (GERHARDT I IN., 2009). Wyróżnia się trzy główne kroki ku redukcji zanieczyszczeń w środowisku: - identyfikacja zanieczyszczenia, - ocena ryzyka, - remediacja. W niniejszej pracy dokonano zarówno identyfikacji zanieczyszczeń występujących w osadach dennych zbiorników zaporowych jak i oceny zagrożenia związanego z ich stężeniem poprzez określenie poziomu toksyczności prób na tle limitu Canadian Sediment Quality Guidelines. Trzeci krok, tj. zastosowanie procesów remediacyjnych, powinien skupiać się na możliwościach wykorzystania i/lub wzmocnienia naturalnych właściwości ekosystemu dla redukcji notowanych stężeń PCDD, PCDF i dl-PCB. W tym celu niezbędne jest poznanie możliwości aplikacji metod biologicznych dla ograniczenia dopływu oraz redukcji już istniejącego zanieczyszczenia omawianymi związkami. Część metod biologicznej redukcji PCDD, PCDF i dl-PCB w środowisku naturalnym omówiono w podrozdziale 5.1.3. Dyskusji (Wpływ transformacji biologicznej i fizykochemicznej…). Jednakże obok transformacji biologicznej i fizykochemicznej, istnieją również metody fitotechnologicznej remediacji zanieczyszczeń środowiska. Fitoremediacja Fitoremediacja definiowana jest jako proces zastosowania organizmów wyższych, w tym organizmów tankowych, takich jak rośliny nasienne, w celu redukcji poziomu zanieczyszczenia środowiska naturalnego, głównie gleby. Obecnie proces ten wykorzystuje się również w celu remediacji wody, ścieków i osadów dennych (GERHARDT I IN., 2009). Terminem fitoremediacja określa się następujące techniki wykorzystujące rośliny wyższe do oczyszczania matryc środowiskowych ze związków organicznych: - fitodegradcja, - 182 -
- rizodegrdacja, - rizofiltracja, - fitostabilizacja, - fitowolatilizacja. DYSKUSJA Techniki te są alternatywą i silną konkurencją wobec szeroko stosowanych metod fizycznej, fizykochemicznej, chemicznej i termicznej remediacji. Ich zaletą jest możliwość zastosowania ex-situ i in-situ, niskie nakłady inwestycyjne i koszty eksploatacyjne przy jednoczesnej skuteczności oraz nieinwazyjności wobec środowiska naturalnego (BUCZKOWSKI I IN., 2002; NEWMAN I REYNOLDS, 2004; GERHARD I IN., 2009). Z kolei głównym mankamentem jest długotrwałość procesu remediacji, oraz fakt iż wiele z technik bioremediacji jest nadal w fazie eksperymentalnej (BUCZKOWSKI I IN., 2002; NEWMAN I REYNOLDS, 2004; GERHARD I IN., 2009). Fitoremediacja gleb Genezą procesu fitoremediacji gleb były obserwacje tempa degradacji substancji organicznych na terenach porośniętych i nieporośnietych roślinnością. Na ich podstawie wysunięto tezę, iż pokrywa roślinna sprzyja degradacji w/w substancji. Obecnie liczne dane literaturowe wskazują na pozytywne efekty stosowania roślin wyższych w celu degradacji związków organicznych, np. SICILIANO I IN., (2003) podają, że wykorzystanie roślin do redukcji zanieczyszczeń zdeponowanych w glebie spowodowało spadek stężenia związków węglowodorowych o ok. 30% w ciągu 2 lat. Jednocześnie na glebie nie poddawanej procesowi fitodegradacji ubytek zanieczyszczeń był 2-krotnie niższy. NEDUNURI I IN., (2000) podają, iż len trwały (Lolium annual) spowodował spadek zanieczyszczenia gleby związkami aromatycznymi o 42%, natomiast trawa Św. Augustyna (Stenotaphrum secundatum) o 50% w ciągu 21 miesięcy. Pozytywne efekty zastosowania fitodegradacji (wykorzystanie kombinacji traw i nawozów) zauważono również w przypadku gleb zanieczyszczonych ropą naftową (ROBINSON I IN., 2002; WHITE I IN., 2006). Również BANKS I IN., (2003) potwierdzają skuteczność remediacji gleby zanieczyszczonej ropą naftową. Autorzy stosowali w tym celu sorgo cukrowe (Sorghum bicolor). Omawiając zagadnienia fitoremediacji należy również wspomnieć o bioremediacji mikrobiologicznej (LEAHY I CORWELL, 1990), którą dokładnie omówiono w podrozdziale 5.1.3. Dyskusji (Wpływ transformacji biologicznej i fizykochemicznej…). - 183 -
- Page 131 and 132: WYNIKI Analiza statystyczna z wykor
- Page 133 and 134: WYNIKI ZALEŻNOŚĆ STĘŻENIA PCDD
- Page 135 and 136: STAN ZANIECZYSZCZENIA OSADÓW DENNY
- Page 137 and 138: 5. DYSKUSJA DYSKUSJA PCDD (polichlo
- Page 139 and 140: DYSKUSJA W efekcie, przepływy natu
- Page 141 and 142: DYSKUSJA 5.1.1. Stężenia i źród
- Page 143 and 144: DYSKUSJA iż przemysł włókiennic
- Page 145 and 146: DYSKUSJA pochodzące z monitoringu
- Page 147 and 148: DYSKUSJA i SZP w okresie lata (1352
- Page 149 and 150: DYSKUSJA spływu powierzchniowego z
- Page 151 and 152: DYSKUSJA wynoszące odpowiednio 0,8
- Page 153 and 154: DYSKUSJA kaskady tj. SZP, podczas g
- Page 155 and 156: i jako jedyne spośród całej kask
- Page 157 and 158: DYSKUSJA zmniejszania się zapasów
- Page 159 and 160: (BARKOVSKII I ADRIAENS, 1996; 1998)
- Page 161 and 162: DYSKUSJA o długości fali 254 nm (
- Page 163 and 164: 5.2. ZBIORNIKI ZAPOROWE O ROLNICZO-
- Page 165 and 166: DYSKUSJA RAPPE I IN., 1994; STEWART
- Page 167 and 168: DYSKUSJA stanowiskach usytuowanych
- Page 169 and 170: DYSKUSJA 5.2.2. Sezonowa zmiennoś
- Page 171 and 172: DYSKUSJA odcinek tego zbiornika. Ja
- Page 173 and 174: DYSKUSJA silnie zależne od procent
- Page 175 and 176: DYSKUSJA dopływu zanieczyszczeń d
- Page 177 and 178: DYSKUSJA 5.5. WPŁYW CZASU RETENCJI
- Page 179 and 180: DYSKUSJA 5.6. OSZACOWANIE STANU ZAN
- Page 181: DYSKUSJA chronionych nie powinna pr
- Page 185 and 186: DYSKUSJA ten temat w podrozdziale 5
- Page 187 and 188: DYSKUSJA zredukowała stężenie za
- Page 189 and 190: występującej wierzby (SUMOROK I K
- Page 191 and 192: 5.9. OKREŚLENIE KIERUNKU DALSZYCH
- Page 193 and 194: 6. WNIOSKI WNIOSKI 1. Spośród prz
- Page 195 and 196: Praca była realizowana w ramach na
- Page 197 and 198: LITERATURA BAO Z.C., WANG K.O., KAN
- Page 199 and 200: LITERATURA CHAUDHRY Q., BLOM-ZANDST
- Page 201 and 202: LITERATURA DYREKTYWA NR 76/769/EWG
- Page 203 and 204: LITERATURA HABE H., ASHIKAWA Y., SA
- Page 205 and 206: LITERATURA KE L., WONG W.Q., WONG T
- Page 207 and 208: LITERATURA LIZAK R., RACHUBIK J., P
- Page 209 and 210: LITERATURA PAN J., YANG Y-L., CHEN
- Page 211 and 212: LITERATURA ROSE C.L., MCKAY W.A., 1
- Page 213 and 214: LITERATURA STEHL R.H., LAMPARSKI L.
- Page 215 and 216: LITERATURA WITOSŁAWSKI P., 1993. W
- Page 217 and 218: 9A. ZAŁĄCZNIKI Załącznik 1. Zaw
- Page 219 and 220: ZAŁĄCZNIKI Załącznik 3. Zestawi
- Page 221 and 222: ZAŁĄCZNIKI Załącznik 5. Zestawi
- Page 223 and 224: ZAŁĄCZNIKI Załącznik 7. Zestawi
- Page 225 and 226: ZAŁĄCZNIKI Załącznik 9. Zestawi
- Page 227 and 228: ZAŁĄCZNIKI Załącznik 11. Zestaw
- Page 229 and 230: ZAŁĄCZNIKI Załącznik 13. Zestaw
- Page 231 and 232: ZAŁĄCZNIKI Załącznik 15. Zestaw
- rizodegrdacja,<br />
- rizofiltracja,<br />
- fitostabilizacja,<br />
- fitowolatilizacja.<br />
DYSKUSJA<br />
Techniki te są alternatywą i silną konkurencją wobec szeroko stosowanych metod<br />
fizycznej, fizykochemicznej, chemicznej i termicznej remediacji. Ich zaletą jest<br />
możliwość zastosowania ex-situ i in-situ, niskie nakłady inwestycyjne i koszty<br />
eksploatacyjne przy jednoczesnej skuteczności oraz nieinwazyjności wobec środowiska<br />
naturalnego (BUCZKOWSKI I IN., 2002; NEWMAN I REYNOLDS, 2004; GERHARD I IN.,<br />
2009). Z kolei głównym mankamentem jest długotrwałość procesu remediacji, oraz fakt<br />
iż wiele z technik bioremediacji jest nadal w fazie eksperymentalnej (BUCZKOWSKI I IN.,<br />
2002; NEWMAN I REYNOLDS, 2004; GERHARD I IN., 2009).<br />
Fitoremediacja gleb<br />
Genezą procesu fitoremediacji gleb były obserwacje tempa degradacji substancji<br />
organicznych na terenach porośniętych i nieporośnietych roślinnością. Na ich podstawie<br />
wysunięto tezę, iż pokrywa roślinna sprzyja degradacji w/w substancji. Obecnie liczne<br />
dane literaturowe wskazują na pozytywne efekty stosowania roślin wyższych w celu<br />
degradacji związków organicznych, np. SICILIANO I IN., (2003) podają, że wykorzystanie<br />
roślin do redukcji zanieczyszczeń zdeponowanych w glebie spowodowało spadek<br />
stężenia związków węglowodorowych o ok. 30% w ciągu 2 lat. Jednocześnie na glebie<br />
nie poddawanej procesowi fitodegradacji ubytek zanieczyszczeń był 2-krotnie niższy.<br />
NEDUNURI I IN., (2000) podają, iż len trwały (Lolium annual) spowodował spadek<br />
zanieczyszczenia gleby związkami aromatycznymi o 42%, natomiast trawa Św.<br />
Augustyna (Stenotaphrum secundatum) o 50% w ciągu 21 miesięcy. Pozytywne efekty<br />
zastosowania fitodegradacji (wykorzystanie kombinacji traw i nawozów) zauważono<br />
również w przypadku gleb zanieczyszczonych ropą naftową (ROBINSON I IN., 2002;<br />
WHITE I IN., 2006). Również BANKS I IN., (2003) potwierdzają skuteczność remediacji<br />
gleby zanieczyszczonej ropą naftową. Autorzy stosowali w tym celu sorgo cukrowe<br />
(Sorghum bicolor).<br />
Omawiając zagadnienia fitoremediacji należy również wspomnieć o bioremediacji<br />
mikrobiologicznej (LEAHY I CORWELL, 1990), którą dokładnie omówiono<br />
w podrozdziale 5.1.3. Dyskusji (Wpływ transformacji biologicznej<br />
i fizykochemicznej…).<br />
- 183 -
Change language