magdalena urbaniak analiza porównawcza zawartości dioksyn i ...

DYSKUSJA
5.7. MOŻLIWOŚCI WYKORZYSTANIA PROCESÓW FITOTECHNOLOGICZNYH DLA
POPRAWY JAKOŚCI ZABIORNIKÓW ZAPOROWYCH ZANIECZYSCZONYCH
PCDD, PCDF I DL-PCB
W ciągu ostatnich kilku dekad zaistniała potrzeba rozwoju strategii remediacji in-
situ terenów zanieczyszczonych Trwałymi Zanieczyszczeniami Organicznymi
(GERHARDT I IN., 2009).
Wyróżnia się trzy główne kroki ku redukcji zanieczyszczeń w środowisku:
- identyfikacja zanieczyszczenia,
- ocena ryzyka,
- remediacja.
W niniejszej pracy dokonano zarówno identyfikacji zanieczyszczeń
występujących w osadach dennych zbiorników zaporowych jak i oceny zagrożenia
związanego z ich stężeniem poprzez określenie poziomu toksyczności prób na tle limitu
Canadian Sediment Quality Guidelines.
Trzeci krok, tj. zastosowanie procesów remediacyjnych, powinien skupiać się na
możliwościach wykorzystania i/lub wzmocnienia naturalnych właściwości ekosystemu
dla redukcji notowanych stężeń PCDD, PCDF i dl-PCB. W tym celu niezbędne jest
poznanie możliwości aplikacji metod biologicznych dla ograniczenia dopływu oraz
redukcji już istniejącego zanieczyszczenia omawianymi związkami.
Część metod biologicznej redukcji PCDD, PCDF i dl-PCB w środowisku
naturalnym omówiono w podrozdziale 5.1.3. Dyskusji (Wpływ transformacji
biologicznej i fizykochemicznej…). Jednakże obok transformacji biologicznej
i fizykochemicznej, istnieją również metody fitotechnologicznej remediacji
zanieczyszczeń środowiska.
Fitoremediacja
Fitoremediacja definiowana jest jako proces zastosowania organizmów wyższych,
w tym organizmów tankowych, takich jak rośliny nasienne, w celu redukcji poziomu
zanieczyszczenia środowiska naturalnego, głównie gleby. Obecnie proces ten
wykorzystuje się również w celu remediacji wody, ścieków i osadów dennych
(GERHARDT I IN., 2009).
Terminem fitoremediacja określa się następujące techniki wykorzystujące
rośliny wyższe do oczyszczania matryc środowiskowych ze związków organicznych:
- fitodegradcja,
- 182 -