magdalena urbaniak analiza porównawcza zawartości dioksyn i ...

DYSKUSJA
działania na rzecz kontroli omawianych związków w produktach żywnościowych.
Zagadnienie to jest niezwykle istotne ze względu na fakt, że ponad 90% masy PCDD,
PCDF i dl-PCB dostaje się do organizmu człowieka wraz z pożywieniem, a wg ustaleń
WHO z 1998 roku tolerowana przez organizm dawka dzienna dioksyn przyjmowana
wraz z pożywieniem (TDI) nie może przekroczyć 4 pg TEQ/kg masy ciała/dzień. Stąd
w ostatnich latach powstało szereg norm prawnych regulujących dopuszczalne wartości
stężenia omawianych związków w produktach spożywczych i paszach, w tym m.in.
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 199/2006 z dnia 03 lutego 2006 roku;
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 z dn. 19 grudnia 2006 roku; Zalecenie
Komisji (2004/705/WE) z dn. 11 października 2004 roku; Zalecenie Komisji
(2006/794/WE) z dn. 12 listopada 2006 roku; Rozporządzenie Komisji (WE nr 69/2002
z dn. 26 lipca 2002 roku; Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/32/WE
z dnia 7 maja 2002 roku; Dyrektywa Komisji 2006/13/WE z dnia 3 lutego 2006 roku.
Regulacje te dotyczą nie tylko dopuszczalnych poziomów omawianych
substancji w środkach spożywczych i paszach, ale również determinują wykorzystanie
określonych metod analitycznych, sposobu wyrażania wyników, wyposażenia
laboratorium, kwalifikacji osób wykonujących oznaczenia oraz ilości prób
wyznaczonych do monitorowania w poszczególnych krajach Unii Europejskiej.
Rezultatem wdrożenia powyższych aktów prawnych jest konieczność stałego
monitorowania stężeń PCDD, PCDF i dl-PCB w żywności, co pozwoli ocenić narażenie
ludności oraz określić stan zanieczyszczenia środowiska. Będzie to punktem wyjścia
do działań mających na celu obniżenia stężenia PCDD, PDF i dl-PCB w otoczeniu
człowieka.
Jak wynika z powyższych danych regulacje dotyczące PCDD, PCDF i dl-PCB
odnoszą się głównie do zagadnień inwentaryzacji i redukcji emisji tychże związków
z różnego rodzaju instalacji przemysłowych oraz określenia ich dopuszczalnych limitów
w środkach spożywczych. Brak jest natomiast spójnych regulacji prawnych
odnoszących się bezpośrednio do jakości środowiska naturalnego, a zwłaszcza osadów
dennych. Jedynym aktem prawnym regulującym zagadnienie dopuszczalnych stężeń
PCB w środowisku jest Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 kwietnia 2002
roku (Dz. U. Nr. 63 poz. 634, z późn. zm.), zgodnie z którym suma stężeń
7 kongenerów wskaźnikowych (PCB: 28, 52, 101, 118, 138, 153 i 180) w glebach na
obszarach zurbanizowanych, rolnych, leśnych, nieużytkach, a także na obszarach
- 180 -