buraya

uhumla, duyğumla
ucundan yapışıb,
mələklər aləminə dırmandığım
nurlu yağışlarını...
Çıxıb gedir əlimdən
bu vaxt
Məlikməmməd dünyasına,
üzülüb canımdan qopan
div tabım, div taqətim.
Neynim,
məmnun-məmnun,
könül xoşluğu,
ürək istəyi ilə
əsir olub,
yığışıb, cəm olub,
paylanıb, kəsir olub,
öz ixtiyarımdan çıxır
bütün varlığım, xilqətim...
Asudə könlümün
yerlə, göylə əlləşən
boğulmamış, xam köhləni,
səməndi
birdən-birə
cilovlanır, yəhərlənir,
olur bir quzu,
düşür fağırlar, yazıqlar
dünyasına, –
Kimə nə minnəti,
Bais
üstümə məftun-məftun,
gizli-gizli, xəlvəti
57