buraya

İnsan da birdən-birə görə-görə belə kor, duya-duya belə kar,
yaşaya-yaşaya belə ölü olarmış!...
...Keçən günlərin rəzaləti üçün acı təəssüf!...
İndi Sənin ruhuna hakim kəsilib qəlbini vəhşi quzqunlar
kimi didib parçaayan bu deyilmi, bu!?
Oxuyuram qara, məsum gözlərindən, deməsən də!
Duyuram buz nəfəsindən, durmasaq da nəfəs-nəfəsə!
Uzaqlaşırsan dəqiqə boyu, saat boyu, gün boyu!–bir zaman
bütün varlığın, bütün hissiyyatınla çırpına-çırpına can atdığından,
qədəm-qədəm, addım-adım, baxa-baxa, duya-duya uzaqlaşırsan
dəqiqə boyu, saat boyu, gün boyu!
Birdəfəlik üz çevirməyə də qorxursan, uzaqlaşırsan dalı-dalı
baxa-baxa, qədəm-qədəm öz idealından.
İdeal!...
İnsan özünə Allah da yaradarmış düşünə-düşünə!...
İnsan düşünüb yaratdığına itaət də edərmiş ağlaya-ağlaya!...
İnsan yaratdığından ümidlə səadət dilərmiş yalvarayalvara!...
İnsan itaət etdiyi ağlaya-ağlaya, insan ümidlə səadət dilədiyi
yalvara-yalvara Allahını ayaqlar altına atarmış qəzəblənəqəzəblənə,
ayaqlayarmış da lənətləyə-lənətləyə...
Yaşayan İnsan...
Öz idealına can atan İnsan...
İnamlı İnsan...
İnamsız insan...
Bakı16 yanvar, 1967
169