buraya

SƏN ŞİRİNSƏN, YOXSA ŞEİR,
GÖZƏL YAR?
Zövqüm üçün sığallandın, darandın,
Gözəllərdən sən seçildin, arandın,
Şeir səndən, sən şeirdən yarandın,
Hansınızı mən sevmişəm əzəl, yar!?
Sən şirinsən, yoxsa şeir, gözəl yar!?
Hicran günü şeir oldu həmdəmim,
Həm sirdaşım, həm sevincim, həm qəmim,
Ayrılmadın bir şeirimdən sən mənim,
Ruhum səni sükutlarda gəzər, yar!–
Sən şirinsən, yoxsa şeir, gözəl yar!?.
Heç birindən sənsiz məna duymadım,
Heç hikmətə, heç varlığa uymadım,
Şeiri sənə, səni şeirə qıymadım,
Könlüm sizi hər dəqiqə arzular,
Sən şirinsən, yoxsa şeir, gözəl yar!?,
Qısqandım özümə–tapıb dəyanət,
Mən səni şeirimə verdim əmanət.
Səndən ona, ondan sənə xəyanət
Kim düşünər, kim axtarar, kim tapar,
Sən şirinsən, yoxsa şeir, gözəl yar!?.
Axar sular bulansa da, durular–
Bu torpaqda neçə ümman sorular.
Ömrümün zənciri, bir gün qırılar–
Leyli durar, Məcnun durar, “Söz” durar,
Sən şirinsən, yoxsa şeir, gözəl yar!?.
Fevral, 1960. Bakıı.
142