buraya

“Segah”a, “Zabul”a – simə sığınım,
Sarı simdə məndən özgə gəzən yox.
Qadın şəri haqqa bəzən güc gəlir,
Dahi ölür, boş meydana gic gəlir,
Doğru gedir, əvəzinə bic gəlir,
Bu dünyanı halallığa düzən yox.
Asi düşür insan hərdən haqqa da,
Çaşbaş qalır namərd yüz bir hoqqada,
İlan gəzir gümüş kəmər toqqada,
Bu gürzəni görən yoxdu, əzən yox.
Bir quyuya bir daş salsa bir dəli,
Aciz qalar yüz aqilin mərd əli,
Məcnun olmur eşqə düşən hər dəli,
Bu dəryada qəvvas olub üzən yox.
Kol dibinə Vətən deyən quş oldum,
Yük düzəldib qərib düşən daş oldum,
Bir quruda çırt-çırt yanan yaş oldum,
Alovumda isinən yox, qızan yox.
Dekabr, 199
***
Mən səni anlayır, səni duyuram,
Nə ehtiyac vardır söhbətə, sözə.
Doğrusu, hərdən də hissə uyuram,
Elə ki dururam sənlə göz-gözə.
Tufanlı bir dəniz–həyatım mənim,
Nə sahili məlum, nə dayaz yeri.
Hardadır, hardadır nicatım mənim,
Deyib dolaşıram nə vaxtdan bəri.
140