Rozprawy

nieważ miasto Zabłudów liczyło trzy tysiące sześciuset
mieszkańców, zaś gmina Zabłudów trzynaście tysięcy siedmiuset
sześćdziesięciu mieszkańców.3 Członkowie obu rad
mieszkali na ich terenie, tj. członkowie Miejskiej Rady
mieszkali w Zabłudowie, zaś członkowie Gminnej Rady zamieszkiwali
we wsiach należących do gminy - na przykład
wójt pochodził ze wsi Miniewicze, zaś jego zastępca z kolonii
Borowiki. Władzę sprawowali więc miejscowi.
W 1946 r. na terenie miasta Zabłudowa znajdowały się
cztery młyny, które w tymże roku skontrolowała Miejska Rada
Narodowa. Wszystkie te zakłady były w rękach prywatnych
właścicieli, a mimo to komisja oddelegowana w celu
sprawdzeniu młynów, sprawdziła także kasy młynów i dokładnie
policzyła ich zawartość.
W 1946 r. przystąpiono do odbudowy zniszczonych
budynków w Zabłudowie i okolicznych wsiach: Protasy,
Nadleśnictwo Żednia i stacja kolejowa w Żedni. Dwadzieścia
sześć zagród, czyli sześćdziesiąt procent potrzebujących,
otrzymało pomoc pieniężną, gospodarze otrzymali drzewo
Łącznie zagród przeznaczonych do odbudowy było czterdzieści
cztery.4
Od 1944 r. były przeprowadzane parcelacje majątków
upaństwowionych na podstawie dekretu o reformie rolnej z 6
IX 1944 r. Jednym z pierwszych był majątek Białostoczek należący
do Wacława Malinowskiego i liczący 209 hektarów
ziemi ornej. Ziemię tę nabyło czternastu małorolnych chłopów
w listopadzie 1944 roku. Na terenie majątku znajdowały
się ponadto budynki, jednakże fornale zostali wysiedleni stąd
jeszcze przez okupantów niemieckich, wyjechali do Białegostoku
i byli wyłączeni z udziału w parcelacji. Jeden z budynków
mieszkalnych został przekazany jako budulec do budowy
szkoły we wsi Halickie. Poza tym większość zabudowań
zajmowała jednostka sowiecka, która dopiero w 1945 r. opu­