Rozprawy

deportacyjnych w głąb ZSRR.
Zasadniczy kierunek narzucanych przez okupantów
zmian zmierzał do osiągnięcia dwóch zasadniczych celów:
„1. przeprowadzenia reformy rolnej i następnie nacjonalizacji
ziemi, co zapewnić miało nie tylko likwidację gospodarstw obszarni-
czych i kościelnych, lecz także gospodarstw osadników i stopniowo
tzw. kułaków, co prowadziło do likwidacji klasy obszarniczej oraz
bogatego chłopstwa i otwierało drogę do kolektywizacji rolnictwa na
wzór radziecki.
2. nacjonalizacji przemysłu, transportu i banków, co prowadziło
do likwidacji klasy kapitalistycznej i finansjery oraz otwierało
drogę do industrializacji według modelu radzieckiego. "18
Po zakończeniu zmian administracyjnych na przełomie
lat 1939/1940 struktura władz radzieckich na Białostocczyźnie
objęła 24 rejony, wśród których znalazł się także rejon
zabłudowski. Był on zamieszkiwany przez 45 572 osoby o
zróżnicowanym składzie narodowościowym.19 Nad przestrzeganiem
„prawomyślności" swoich nowych obywateli
czuwało NKWD, który miał swoją siedzibę w Zabłudowie
przy ulicy Lewaszkowej.
Jak podaje Michaił Wasiliuczak, „trzeba zauważyć, że większość
pracowników przysyłanych na Zachodnią Białoruś nie znała
języka polskiego, zwyczajów i tradycji miejscowej ludności. Do tego
tak w szkołach, jak i urzędach był używany tylko język polski. A
teraz następowało przejście na język białoruski czy rosyjski."20 Do
pracy przyjeżdżali też ochotnicy, którzy nie mieli wielkiego
doświadczenia, w początkowym etapie wystarczał rewolucyjny
zapał...
Za jedną z technik sowietyzacji należy uznać działania w
zakresie indoktrynacji za pośrednictwem ludzi pióra. Władza
radziecka musiała to pole działalności uznać za niezwykle
istotne, skoro już w pierwszych tygodniach okupacji zwołano
zebranie literatów przebywających w Białymstoku. Ze względu
na fakt, że zjawisko nie miało miejsca na terenie rejonu