Rozprawy

spodarczymi, wchodził także budynek mieszkalny dla służby,
tzw. folwark. Z sieni na lewo wychodziło się do izdebki, w
której stał mały piecyk na wpół z cegły i kafli, a także kominek
z piecem chlebowym. W izbie tej było jedno okno. Na
wprost wejściowych drzwi była komora na różny dobytek. Z
izdebki przez małe drzwiczki wchodziło się do piekarni, w
której stał piec chlebowy, z cegieł wymurowany. Komin wewnątrz
budynku zbudowany był z gliny, a ponad dachem
był obmurowany. Dach był kryty gontem. W całym budynku
były trzy okna. Budynek folwarczny z zewnątrz oblepiony
był gliną i pomalowany na biało. Podłoga była z dylów, a w
piekarni gliniana.
Wyszedłszy z folwarku na prawo, tuż przy wjazdowej
bramie, była piwnica, cała z drzewa ciosanego. Przepierzona
była wewnątrz na dwie części, w której trzymano z jednej
strony warzywa, a z drugiej piwo. Drzwi piwnicy zabezpieczone
zostały zaszczepkami i żelaznymi skoblami.
Stary folwark został zburzony w 1796 r. i na jego miejsce
pleban ks. J. Pilkiewicz wybudował nawy budynek dla służby.
Wybudowany został z kostkowego drzewa, pokryty zaś
został gontem. Folwark miał dwie izby i bokówkę, dwa murowane
piece.
W skład nieruchomości parafialnych wchodziła także
wikariatka. Nie wiemy kiedy zostały wybudowane pierwsze
mieszkania dla księży kommendariuszy. Księgi metryczne
podały, iż już w latach osiemdziesiątych XVII w. pracowali w
Zabłudowie księża wikariusze. Zapewne wtedy istniał już
oddzielny dla nich budynek, bo opis plebanii z 1701 r. nie
podał, iż w plebanii mieszkali kiedyś wikariusze. Nie zachował
się niestety żaden ze starszych opisów budynku mieszkalnego
dla księży kommendariuszy. Nowa wikariatka wraz
z całą plebanią i budynkami gospodarskimi wybudowana
została przez proboszcza ks. W. Kułakowskiego w 1786 ro­
J