Rozprawy

udowany został z białych kafli sprowadzonych z Królewca.
Część pieca obejmowała również alkierz. Duży pokój posiadał
cztery okna, skierowane po dwa na wschód i południe.
Ramy były drewniane, choć posiadały w narożnikach żelazne
okucia. Okna zamykano od wewnątrz na żelazne haczyki. Z
pokoju tego przejść można było do alkierza, w którym stało
drewniane łóżko. Alkowa wykonana była z dworzystością, a
wpół okrągława. Był w niej mały, murowany kominek, którego
komin wprowadzony był ponad dach. Podłoga, tak jak i w
pierwszym pomieszczeniu była z heblowanych desek, a sufit
tarciczny. W alkowie były małe drzwiczki z zamkiem francuskim.
Prowadziły one do biblioteki, w której stała szafa na
książki. Nie wiadomo czy księgozbiór stanowił własność prywatną
proboszcza, czy też może służył parafianom. Z końca
XVIII w. znane są bowiem przypadki, kiedy to proboszczowie
prowadzili w swych parafiach biblioteki, aby podnieść
poziom religijny i moralny swoich wiernych, a także, aby
wzmocnić w nich ducha patriotyzmu. Przyczyniali się jednak
przede wszystkim do uświadamiania i przekazywania wiedzy
i kultury swoim parafianom. Z alkierza drugie małe
drzwiczki prowadziły do garderoby, było też jeszcze jedno
małe pomieszczenie na schowanie podróżnych kufrów.
Z garderoby na lewo wchodziło się do pokoju bokowego,
który wyposażony był w szafiasty kominek. Z powodu braku
kafli piec był ceglany i pobielony. W tym pomieszczeniu było
tylko jedno okno. Z tego pokoiku przejść można było do sali,
w której stał ceglany kominek z blachą. Był on połączony z
kominkiem w sali bokowej. Komin, tak jak i poprzedni, wyprowadzony
był na dach. W pomieszczeniu tym były cztery
okna: dwa na północ i tyleż na wschód. Tak jak i we wszystkich
pomieszczeniach ramy okienne posiadały okucia. Wychodząc
z tej sali powracało się do sieni.
■