Rozprawy

mknięcie starej, drewnianej świątyni, gdyż groziła ona zawaleniem.
Decyzję taką poparły również władze kościelne -
Konsystorz nowo powstałej diecezji w Wigrach, w skład której
weszła parafia zabłudowska. Rząd pruski nakazał zburzenie
starej świątyni, a w jej miejsce postawienie nowej murowanej.
Zapieczętowano stary kościół dla niebezpieczeństwa i
aby obalony ludzi nie pozabijał.37 Nabożeństwa katolickie przeniesiono
do kościoła ewangelicko-reformowalnego, czyli do
zboru kalwińskiego. Umiejscowiony on był na rynku zabłudowskim
pomiędzy cerkwią prawosławną a kościołem katolickim.
Do właściwego funkcjonowania parafii, jako jednostki
administracji kościelnej, konieczne było zapewnienie także
właściwego zaplecza materialnego, zwłaszcza budynku
mieszkalnego dla proboszcza, zwanego plebanią, a także budynków
gospodarczych. Pierwszą wzmianka o plebanii w
Zabłudowie pochodzi z 1591 roku, kiedy to księżna Sangusz-
kówna Radzimińska przekazując parafię księdzu Maciejowi,
obiecywała dać mu plebanię do tego kościoła należącą.38 Nie znany
jest jednak żaden opis budynków plebanijnych z XVI w.
W okresie wojen Polski ze Szwecją i Moskwą, w połowie
XVII stulecia, wraz z upadkiem kościoła podupadły także i
budynki gospodarcze. Pleban ówczesny ks. F. Wieczorkowski
pisał do Bogusława Radziwiłła, że budynki zostały mocno
zniszczone, a nawet częściowo spalone.39 Odbudowa zniszczeń
posuwała się wolno. W 1688 r. ks. T. Płoński użalał się,
że w plebanii ruina wielka, w budynkach i we wszystkim.40
Pierwszy dokładny opis plebanii i budynków gospodarczych
zachował się dopiero z początku XVIII wieku.41 Wjeżdżając
do plebanii mijało się drewnianą bramę z żelaznymi
kunami służącymi do jej zamykania. Idąc w stronę budynku
mieszkalnego mijało się po prawej stronie, ogrodzony, mały
owocowy sad, a w nim stojący na jednym słupie gołębnik.