Rozprawy

jeden lewaterz cynowy, kociołek miedziany, trybularz mosiężny,
a w prezbiterium krzesło zielonym suknem obite, zapewne
dla przewodniczącego liturgii. W szafie na ampułki, z
trzema szufladami, przechowywano trzy ampułki cynowe,
jedną kropielniczkę mosiężną. Były też inne szafy: druga z
czteroma szufladami na bieliznę, trzecia na schowanie kielichów
i innych naczyń liturgicznych, kolejna na książki.
W kościele wisiała lampka z paciorek na drucie robiona, zaś
na chórze stał pozytyw reparacyi potrzebujący.
Jak bardzo świątynia była wówczas zaniedbana wskazują
powyższe wpisy, często informujące o tym, iż poszczególne
przedmioty były zniszczone lub nienadawały się do użytkowania.
Podobnie było z antepediami, wszystkie do żadnego
niezdatne zażycia.
Tak, jak było często wówczas w praktyce, inwentarz podaje
również żywy inwentarz zabłudowskiej parafii. Pleban
posiadał wówczas starego konia, świń dorosłych dziewięć,
młodych prosiąt siedem, owiec starych dziesięć i osiem jagniąt.
Miał również żyto by wykarmić zwierzęte, a i włóki
kościelne oziminą były zasiane.
Może nie był to zwyczajny zbieg okoliczności, ale kończący
się wiek XVIII niosący ze sobą upadek Rzeczpospolitej
i jej rozbiory, w historii Zabłudowa zaznaczył się upadkiem
roli miasta i jego powolną degradacją. W życiu kościelnym
widocznym znakiem zmieniającej się rzeczywistości było postępujące
niszczenie świątyni parafialnej, istniejącej w miasteczku
od ponad dwustu lat. W 1794 roku doszło do wielkiego
pożaru w mieście. Nie wiemy, czy zniszczeniu uległy
jakieś budynki kościelne. Władze pruskie nakazały odbudowę
domów, ale tylko murowanych. Zabroniono przez pewien
czas wznoszenia domostw drewnianych, a zwłaszcza
krytych strzechą.36
Niemieckie władze zaborcze nakazały w 1800 roku za­