Rozprawy

drewnianego krzyża, a także dwóch chorągwi większych i
czterech mniejszych.
Kościół zabłudowski posiadał też wielkie dzwony, które
były zawieszone w dzwonnicy wolno stojącej obok świątyni,
umieszczone tam przez plebana Suszczewicza. Dokonał on
zapewne najpilniejszych i możliwych do zrealizowania napraw
zniszczonej świątyni.
Po pożarze, który strawił część świątyni w 1688 roku ks.
Kasper Klemens Labicki, przedstawił komisarzom właścicielki
dóbr zabłudowskich księżnej Ludwice Karolinie Radziwiłłównie,
margrabim brandenburskiej, potrzebę odrestaurowania
kościoła zrujnowanego przez pożar.22 Księżna wspomogła
remont świątyni. Był to nadal kościół drewniany. Pleban
ks. Tomasz Płoński pod koniec 1688 roku pisał, iż kościół nieskończony,
jako to i chór i zakrystia. Dzwonnicy nie masz.23 Zachowany
inwentarz z 1694 r. nie wnosi wiele nowego do opisu
wyposażenia świątyni.24 Wzbogaciła się ona jedynie w
większą ilość wotów, szat i bielizny liturgicznej. Wspomniano
o obrazie św. Antoniego, który wisiał z boku głównego
ołtarza w prezbiterium. Z każdym rokiem kult Świętego z
Padwy wzrastał, o czym świadczyły pojawiające się wciąż w
zabłudowskiej świątyni nowe wota na ołtarzu św. Antonie­
go- Wiele ciekawych informacji na temat zabłudowskiego