Rozprawy

deburgii na księdza proboszcza, w którym zarzucał, iż ks.
Kułakowski potargał traktaty i konstytucje 1767 i 1768 r. zapewniające
wolność wyznania, przez to, że nie chciał udzielać
sakramentu małżeństwa małżonkom o różnych wyznaniach:
przez to nie chce ślubu onym wydać, póki nie odmienią małżonki
lub małżonkowie wiary swojej 4
Przełożony cerkwi starał się u władz kościelnych w Wilnie
o przeniesienie do innej parafii ks. Kułakowskiego, czy
chociaż o zwrócenie mu uwagi. Za namową ihumena, ordynariusz
prawosławny, biskup Wiktor Sadkowski, wystosował
list do oficjała sądu wileńskiego, w którym sugerował, iż
proboszcz zabłudowski większą by Bogu uczynił przysługę, gdyby
tylko swoich utwierdzał w wierze katolickiej i oną przykładem i
pobożnym życiem w ludziach wszczepiał, niż nawracając jeszcze
drugich na wiarę, żył w swojej rozwięźle.5
Praca duszpasterska ks. Kułakowskiego powodowała, że
wiele osób przechodziło z prawosławia na katolicyzm, o
czym świadczą wpisy do ksiąg metrycznych, do tzw. Rege-
strum Revocatorum.6
Spory między duchowieństwem katolickim a prawosławnym
były tak burzliwe, iż często przeradzały się w niepohamowane
kłótnie, a nawet dochodziło do rękoczynów.
Powodem ich była różnica zdań w kwestii ojczyzny i jej niepodległości.
Ks. Kułakowski, będąc Polakiem, nie mógł pogodzić
się z pierwszym rozbiorem Rzeczpospolitej. Wymowna
jest tu skarga zakonników prawosławnych, iż proboszcz spo-
liczkował jednego z zakonników za to, iż ten stanął w obronie
cesarzowej Katarzyny II, carycy Rosji, zelżonej przez ks.
Kułakowskiego, za co kilkakrotnie w policzek od księdza dostał i
za włosy był wy tłuczonym.7 Być może skargi zakonników i ihumena
Sofroniego przyniosły rezultat, ponieważ w rok po
nich, w maju 1788 roku, nowym proboszczem został ks. Jakub
Pilkiewicz, wcześniejszy kommendariusz zabłudowski.8