Rozprawy

okazji rocznic patriotycznych, zakończenia roku szkolnego
lub Dnia Matki. Niekiedy nie były to pełne spektakle, lecz
tzw. żywe obrazy przedstawiające postacie historyczne lub
alegorie. Kostiumy i scenografię trzeba było wykonać samemu.
W tym wypadku dzieciom pomagały panie nauczycielki.
Szczególnym rodzajem spektakli były popisy wędrownych
kuglarzy i muzyka kataryniarza. Kataryniarz na ogół
chodził po podwórkach i kręcąc korbą katarynki zapraszał
słuchaczy, otrzymując w zamian drobne datki.
Sztukmistrze natomiast prezentowali swój „teatr" na
Rynku. Najpierw oznajmiali się głośną muzyką i bębnieniem,
a gdy zaczęła zbierać się publiczność, rozkładali na ziemi dużą
płachtę i demonstrowali różne sztuczki zręcznościowe. W
trakcie popisów jeden członek grupy krążył z czapką zbierając
datki. Gdy te były niewystarczające, zespół zwijał ma-
natki i głośno życząc publiczności dalszych spotkań na
„świńskim rynku" odchodził w siną dal.
W życiu codziennym istniał pewien niedosyt muzyki,
której niewiele było słychać. Orkiestra dęta Ochotniczej Straży
Pożarnej siłą rzeczy nie mogła wypełniać tej luki. Braki w
tym zakresie kompensowano śpiewem. Śpiewało się wówczas
dużo i przy każdej okazji. Piosenek uczono w szkole,
śpiewało się na zbiórkach harcerskich, na wycieczkach, w
domach podczas spotkań towarzyskich, podczas rozmaitych
imprez. Znaliśmy wiele piosenek wojskowych, ludowych,
biesiadnych, harcerskich. Repertuar w obcych językach był
raczej nieznany. Spory nacisk kładziono na znajomość pieśni
religijnych.
Pewna zmiana dokonała się, gdy pod strzechą zawitało
radio. Radiostacja w Raszynie rozpoczęła nadawanie audycji,
wprawdzie już w 1925 roku, ale wynalazek nie mógł szybko
upraktycznić się z powodu dość kosztownej domowej aparatury
oraz z powodu niepełnej elektryfikacji kraju. Do odbioru