Rozprawy

nistkę i lekarza. Przez parę lat ordynował dr Nowakowski, a
później dr Dzieżko, obaj troskliwi i dobrzy fachowcy. Najbliższy
szpital był w Białymstoku i tam też bazowało Pogotowie
Ratunkowe.
Osobiście rzadko chorowałem, a gdy zdarzała się jakaś
grypa, czy angina, lekarz proszony był do domu. Wizyta
kosztowała 5 zł. Prawdziwy kłopot dla wielu ludzi stanowiły
choroby przewlekłe m.in. choroba oczu jaglica, często występująca
również u dzieci. Osobiście zetknąłem się z tym problemem
i przeszedłem dłuższą, bardzo przykrą kurację masowania
spojówek siarczanem miedzi. Łagodniejszych leków
wówczas nie znano.
Profilaktyka zdrowotna obejmowała szczepienia przeciw
ospie oraz stosowanie witamin. Bardzo smacznym preparatem
witaminowym była Ovomaltina, niestety dość droga i
dlatego rzadko ją stosowano. Natomiast zimą powszechny
był tran, bardzo niesmaczny. Trzeba było szybko przełknąć
łyżkę tego leku i zaraz zagryźć chlebem z solą.
W lecznictwie dominowały leki domowej apteki, wywary
z ziół, kompresy, nacieranie maściami, stawianie baniek.
Gdy to nie pomagało, sięgano po aspirynę oraz rozmaite
mikstury preparowane w aptece przez aptekarza wg. zaleceń
lekarza. Skutecznych leków antybakteryjnych, jak antybiotyki
jeszcze nie znano.
Z poziomem zdrowotności człowieka wiąże się sprawa
higieny osobistej i ogólnej. A z tym w latach dwudziestych, a
nawet trzydziestych było słabo. Nie istniał ogólny system
kanalizacyjny, pomyje i brudną wodę wylewano do rynsztoków.
Wodę do celów sanitarnych, jak i kuchennych czerpano
ze studni. Łazienek w mieszkaniach nie budowano. Do umycia
służyły duże miski, dzbany z wodą a do kąpieli, wanienki
lub balie. Można było także skorzystać z usług łaźni miejskiej
położonej w pobliżu starej bożnicy. Były tam pokoje z natry­