Rozprawy

zefa Piłsudskiego i Prezydenta Ignacego Mościckiego. W niektórych
salach obok tablicy wisiała tabliczka mnożenia.
Ozdobą sal były reprodukcje obrazów Stryjeńskiej i fotografie
fragmentów miast polskich, oraz krajobrazów.
Kierownictwo szkoły sprawował jej szef pan Jan Henzel.
Grono nauczycielskie składało się z kilku osób. Niektóre nazwiska
pozostały w mej pamięci a więc: p. Kamiński, p. Komar,
p. Dzierzek, pp. Glinkowie, p. Przygodzina i moja mama
Maria Kudelska. Każdy z nauczycieli miał swój zakres
przedmiotów. Podstawowym wyposażeniem ucznia były
podręczniki. W owym czasie, odmiennie niż obecnie, gdy na
rynku mamy parę dziesiątków różnych podręczników, a każdy
nauczyciel dobiera je według gustu, podręczniki były
ujednolicone dla wszystkich szkół. Ich szata graficzna była
skromna, ale treść starannie dobrana i dopasowana do potrzeb
praktycznych np. wiadomości o PKO, wekslach, rachunkach,
walucie obcej, zyskach, stratach itp. Podręczniki
nie zmieniały się z roku na rok i dlatego był powszechny
zwyczaj korzystania z podręczników używanych, było taniej.
Szkolną edukację zaczynano od poznania liter i cyfr. Potem
zaczynała się żmudna droga nauki czytania, pisania i
rachunków. Podstawowym podręcznikiem był elementarz
(pospolite Ala ma kota). Naukę pisania sprawowano przy pomocy
metalowej stalówki osadzonej w obsadce. Czasem dla
ułatwienia, obsadka miała dwa lub trzy miseczkowe uchwyty
dla umieszczenia w nich palców. Stalówkę maczano w
atramencie rozlewanym do głębokich miseczek (kałamarze),
umieszczonych w specjalnym zagłębieniu każdej ławki. Nieodrodnym
towarzyszem atramentu były jednak kleksy.
Wówczas na ratunek spieszyła bibuła i specjalna twarda guma.
Długopisów wówczas nie znano a wieczne pióro było
luksusem i nie używano ich do nauki pisania.
Osobny problem stanowiła nauka liczenia - arytmetyka.