Rozprawy

larność kursów była różna i niejednokrotnie zależała od stanu
technicznego autobusów, bądź od zimowej pogody, a czasem
od tego, czy udało się zebrać odpowiednią ilość pasażerów.
Sytuacja poprawiła się dopiero w połowie lat trzydziestych,
gdy zaczęły kursować regularnie autobusy PKP. Przed
wojną mieszkańcy Zabłudowa nie posiadali własnych samochodów,
jedynie właściciel majątku Dobrzyniówka raz w tygodniu
dojeżdżał do kościoła własnym autem.
Samochody prywatne były rzadkością, gdyż kosztowały
drogo (od 5 tys. złotych, co było sumą niewyobrażalnie wysoką
dla przeciętnie zarabiającego człowieka). Ale i stan dróg
nie sprzyjał rozwojowi motoryzacji. Drogi terenowe były
piaszczyste, dróg bitych było mało. Do Białegostoku wprawdzie
wiodła szosa o nawierzchni utwardzonej, niestety pojazdy,
głównie furmanki, mróz i woda psuły drogi. Do ich reperacji
używano piasku, żwiru i tłucznia. Wzdłuż drogi gromadzono
sterty kamieni, które kamieniarz przy pomocy młota
rozłupywał na drobne fragmenty. Była to mozolna i ciężka
praca, którą trzeba było nieustannie wznawiać, zwłaszcza po
srogiej zimie.
Handel i przemysł w Zabłudowie.
Proszę nie oczekiwać gruntownej i fachowej analizy problemu,
gdyż nie opieram się na dokumentacji historycznej,
ale piszę tylko o tym, co sam widziałem i zdołałem zapamiętać.
Ludność Zabłudowa była w większości rolnicza. Część
osób, zwłaszcza Żydzi zajmowała się rzemiosłem, drobnym
handlem, pośrednictwem w różnych interesach. Inteligencję
stanowiło niezbyt liczne grono urzędników, nauczycieli, duchowieństwo,
lekarz medycyny, dentysta, aptekarz. Żydzi