fs2 2008 - Franciszkanie

F 

www.franciszkanie.net 

FŚwiat 

w tym numerze 

znajdziesz m.in.: 

Co to jest 

ewolucja? 

Narzeczeństwo 

przeterminowane? 

O miłości słów 

kilka 

Rozmowa z siostrą 

Różą - klaryską 

S jak Studnia 

S jak Sekty 

ranciszkański Świat 

CZASOPISMO MŁODYCH 

Nr 2 (58) 2008 r. 

Franciszkański Świat

Deus meus et omnia 

Pokój i Dobro! 

Lato w pełni, żyć nie umierać! Wręczamy wam na ten 

letni czas, kolejny numer Franciszkańskiego Świata. 

Mamy nadzieje, że zbliży was on troszeczkę do Boga. 

Św. Augustyn napisał: „Stworzyłeś nas Boże dla Siebie i 

niespokojne jest serce nasze dopóki nie spocznie w Bogu”. 

Zatem, nie ustawajmy w naszych poszukiwaniach Boga, 

bo tylko On daje prawdziwy pokój serca. 

Przypominamy, że każdy może otrzymywać FSwiat do domu. Wystarczy przysłać swój 

adres domowy na nasz adres internetowy: 

fs@franciszkanie.net 

2 Franciszkański Świat 

o. Jakub Waszkowiak OFM

W tym numerze 

znajdziesz: 

Pierwszy lot.........................................................................................4 

Rozmowa z klaryską........................................................................6 

Rekolekcje dla dziewcząt...............................................................9 

Co to jest ewolucja?........................................................................ 0 

Na rozstaju dróg... ......................................................................... 4 

Narzeczeństwo przeterminowane?.......................................... 6 

Bracia Mniejsi - pochodzenie i znaczenie nazwy.................20 

Rekolekcje letnie - 2008................................................................22 

Pielgrzymka franciszkańska........................................................2 

Siostry klaryski - Kalisz...................................................................24 

O miłości słów kilka........................................................................26 

Nie oceniaj po wyglądzie.............................................................28 

S jak Studnie, S jak Sekty.............................................................. 0 

Ten witraż na przestrzał (wiersz)................................................ 4 



Pierwszy lot 

Marzec. Za oknem buro. 

Chmurno. Posępnie. Szare chmurzyska 

przysłaniają błękit nieba, ograniczają 

dopływ światła – tych niosących 

pokrzepienie promieni słonecznych. 

Świat wydaje się być smutny. 

A przecież wystarczy tylko 

przebić się przez te nieprzyjazne chmury. 

Lubię wspominać mój pierwszy 

lot samolotem. Leciałam w pewien 

zimowy poranek. Podróż na lotnisko 

zaczęła się bardzo wcześnie, jeszcze 

wszystko spowijały mroki nocy, 

w domach nie paliły się światła, na ulicach 

nie było ludzi. Wschód słońca przesłoniły 

mi chmury, ciężkie i ponure. W dodatku 

wyjeżdżałam z miejsca, w którym chciałam 

jeszcze trochę zostać, więc wracałam do 

codziennych spraw z lekką niechęcią. Poza 

tym bałam się całego tego nieznanego 

mi jeszcze lotniskowego rytuału. Nie 

leciałam z nikim ze znajomych, wokół 

mnie było sporo obcych ludzi, a ja – choć 

wcześniej wyjaśniano mi, co się będzie 

działo – z lękiem podawałam swój bilet 

czy dowód osobisty, bo, kto wie, może 

coś jest nie tak?… Serce mi łomotało gdy 

4 


przechodziłam przez bramkę: na pewno 

wyjęłam z torby wszelkie metalowe 

przedmioty? a co, jeśli zacznie piszczeć? 

Wtedy na pewno się zestresuję jeszcze 

bardziej i nie będę w stanie wydusić 

z siebie żadnego słowa ani po polsku, 

ani – tym bardziej – po angielsku. A ci 

ludzie wkoło zaczną coś do mnie mówić 

w tym swoim dziwnym brzmiącym jak 

łoskot spadających kamieni języku. 

Jak w ogóle można się w czymś takim 

porozumiewać?! 

Na szczęście udało się. Znowu 

czekanie, znowu podawanie dowodu, 

biletu, marsz do samolotu. Gorączkowa 

myśl: „Chcę siedzieć przy oknie!”. 

Jeszcze przed zajęciem miejsc ponowne 

sprawdzanie biletu. I dobrze, bo pewnie 

denerwowałabym się, że mimo wszystko 

wsiadłam nie do tego samolotu, do którego 

powinnam; przecież Kevin też poleciał 

sam do Nowego Jorku, choć miał znaleźć 

się gdzie indziej – przypominają nam o 

tym w każde święta Bożego Narodzenia. 

A skoro jemu coś takiego się przydarzyło, 

to niby dlaczego nie mnie? Zresztą nawet 

będąc w pociągu uspokajam się, że jadę

we właściwym kierunku dopiero po tym, 

jak konduktor skontroluje mój bilet. 

Jednak do rzeczy. Samolot 

prawidłowy, miejsce przy oknie – 

wszystko w porządku. Teraz pozostało 

już tylko niecierpliwe oczekiwanie na 

start. Czemu to wszystko tak długo trwa? 

Chciałam już lecieć, zobaczyć jak to 

jest. Samego lotu w ogóle się nie bałam, 

byłam go za to szalenie ciekawa. Machina 

wreszcie ruszyła. Suniemy po płycie 

lotniska, nabieramy prędkości. I nareszcie 

– w górę! 

Fantastyczne uczucie! Trochę 

podobne do tego, gdy jedzie się 

samochodem, a na drodze są niewielkie 

pagórki i trochę też do jazdy karuzelą. 

W przypływie euforii do głowy 

wpadła niedorzeczna myśl: „Zostanę 

stewardessą!”, bo niezmiernie mi się 

taki stan podobał. Jednak okazało się, że 

najlepsze było dopiero przede mną. 

Zaczęliśmy przebijać się przez 

pierwsze, szare chmury; zrobiło się jaśniej. 

Znowu kolejna warstwa chmur pod nami 

i co widzę? Niebo! Błękitne, jasne niebo. 

Jeszcze trochę wyżej i… słońce! Jeszcze 

takie świeże, takie promienne i czyste. 

Piękne. Rozświetlało wszystkie te obłoki 

pod nami i wokół nas, dodając im swego 

blasku. Patrzyłam w dół i widziałam 

morze cudownych chmur, miejscami 

przypominających watę, czasem 

arktyczne lody oświetlone promieniami 

wschodzącego słońca, a potem znowu 

jakąś baśniową krainę. Oglądaliście film 

„Niekończąca się historia” (przy okazji 

– książka była o wiele lepsza, adaptacja 

filmowa nie dorasta jej nawet do pięt)? 

Pamiętacie, jak Artreju po raz pierwszy 

leciał przez Fantazjanę na smoku szczęścia 

Fuchurze? Ja właśnie miałam przed sobą 

widok podobny do tego, który widział ten 

młody bohater. 

Franciszkański Świat 

Nie mogłam oderwać wzroku 

od małego, samolotowego okienka i 

tego, co było tuż za nim. Napawałam 

się tym i chciałam zapamiętać z tego jak 

najwięcej. 

Okęcie było równie szare, jak 

tamto poprzednie lotnisko. Zachmurzona 

Warszawa, brak słońca… Ale ja już 

wiedziałam, że tuż nade mną odgrywa się 

przecudny spektakl światła. Wprawdzie 

zawsze miałam świadomość tego, iż 

w nawet najbardziej pochmurny dzień 

słońce wschodzi i jest gdzieś tam na 

nieboskłonie, jednak nigdy nie czułam 

tego tak wyraźnie i dobitnie. 

Teraz wiem. I każdy dzień, w 

którym szare chmury zasłaniają niebo 

przypomina mi o tym. Taka ponura aura 

nie działa już na mnie przygnębiająco, 

przeciwnie – uśmiecham się. Wspominam 

mój pierwszy lot i ten – dosłownie i w 

przenośni – nieziemski widok, który dane 

mi było podziwiać. 

A kiedy inne chmury: te 

przytłaczające chmury codzienności, 

sprawiają, iż gaśnie nadzieja, staram 

się pamiętać, że inne Słońce, Wchodzące 

Słońce, Słońce Sprawiedliwości, 

błyszczy tuż nade mną, oświeca tych, 

co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, 

kieruje swe promienie także i na mnie, 

choć nie zawsze je czuję. Ale wierzę, że 

tak jest. 

Paulina 

5

Rozmowa 

z... 

Siostrą Różą 

Marią Moryl, 

klaryską 


Justyna Moryl, wstąpiła do Zakonu Klarysek od 

Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu 

w roku 1999, otrzymując imię zakonne siostra 

Maria Róża od Ubóstwa Świętego. Klaryski są 

zakonem ściśle kontemplacyjnym, klauzurowym, 

inaczej - zamkniętym. Klaryski od W.A., są jedną 

z najmłodszych gałęzi II Zakonu św. Franciszka, 

powstałą w XIX w. we Francji. Dziś rozsiane są 

ich klasztory po całym świecie. 

Siostro Różo, ile siostra ma 

lat? 

Ponieważ od kiedy wstąpiłam 

do klasztoru czas jakby się 

zatrzymał, wciąż mam 21 lat. 

Co skłoniło siostrę do 

wstąpienia do Zakonu o ścisłej 

klauzurze? Czyżby siostra 

doświadczyła czegoś w życiu 

tak negatywnego, że uciekła 


i zamknęła się za kratami 

zakonu klauzurowego? 

Powołanie jest darem Bożym. 

Myślę, że każdy kto odkrył swoją 

drogę powołania i wybrał ją jako 

swoją drogę życia, ucieszył się, że 

znalazł wreszcie to czego szukał, 

swoją cząstkę w kosmosie. 

Pozwolę sobie zadać takie 

pytanie, czy umiałaby siostra

powiedzieć czym jest miłość? 

Mówi się, że osoby zakonne 

decydują się na życie zakonne, 

bo nie wiedzą co to miłość. 

Czym jest miłość wie tylko Bóg 

sam! ja nie umiem kochać, uczę 

się dopiero. Miłość, która oddaje 

życie za przyjaciół... chciałabym 

się nauczyć tej Miłości. Upokarza 

mnie to, że wciąż jeszcze nie 

potrafię; jednak ufam, że Bóg 

ma tyle cierpliwości by mnie tego 

nauczyć. 

Co siostra robi w ciągu dnia, 

jak wygląda wasz plan zajęć? 

Wstajemy o 5.20, potem jest 

medytacja, Brewiarz, Msza 

św., Brewiarz, potem wspólne 

śniadanie, potem każda z nas 

idzie do swojej pracy (haftujemy 

i szyjemy ornaty, sztandary, 

chorągwie i różne paramenty 

liturgiczne), w południe jest 

Brewiarz, obiad i rekreacja (to 

taki czas, gdy cieszymy się 

byciem razem, rozmawiamy... 

Godziny poza rekreacją są objęte 

milczeniem- wtedy jest szczególny 

czas na skupienie i bycie z Bogiem), 

potem znów Brewiarz, praca, o 

17.00 Różaniec, Brewiarz, potem 

kolacja, rekreacja, Kompleta czas 

wolny do godz. 21.30. W ciągu 

dnia każda z nas ma przywilej 

1h adoracji Najświętszego 

Sakramentu, a w nocy zmieniamy 

się co 2h. Nasza adoracja ma 

charakter dziękczynny – mamy 

wdzięczną misję - dziękczynną. 

Czy nie tęskni siostra za 

światem? Nie ma siostra 


ochoty pójść do kina, na 

basen, czy po prostu pojechać 

sobie w góry? Przecież nie 

wszystko, co jest na świecie 

jest złe. Można być dobrym 

człowiekiem korzystając 

mądrze z dobrodziejstw 

świata. 

Każdy z nas korzysta z 

dobrodziejstw świata, który 

stworzył dla nas nasz Bóg Ojciec. 

Świat to przecież nie tylko basen 

kino i góry ( które są mi bardzo 

drogie). Jeżeli mamy Boga mamy 

wszystko. Tak przecież mówił 

nasz św. Franciszek - „Bóg mój 

i wszystko”. Można się cieszyć z 

drobiazgów. Franciszek i Klara 

też nie chodzili do teatrów; ...byli 

wdzięczni za piękno stworzeń. 

U nas w ogrodzie jest mnóstwo 

mrówek, pszczół, komarów, 

kwiatów, ptaków, wiewiórki i jeżyk 

... świadkowie Bożej miłości; a

za ogrodem jezioro(!), i park, a 

nad nami niebo z Domem Ojca, 

a pod stopami ziemia...mnóstwo 

dobrodziejstw naszego Ojca - 

prawda? 

Żyjecie od lat w tej samej 

wspólnocie. Nie chciałaby 

siostra mieć nowe 

przyjaciółki? 

Wspólnota zakonna jest jak 

rodzina Boża. Nie zgromadziłyśmy 

się tu same na zasadzie przyjaźni. 

Św. Franciszek powiedział – 

„Pan dał mi braci”. – Pan dał mi 

siostry. 

A co siostrze przynosi 

największą radość w waszym 

życiu zakonnym? 

Komunia św. po spowiedzi św. 

- gdy mogę zacząć wszystko od 

nowa! 

Możemy powiedzieć, że 

jest siostra specjalistką od 

modlitwy, skoro tyle czasu 

poświęcacie modlitwie przed 

Najśw. Sakramentem. Co 

siostra w kilku zdaniach 

by nam powiedziała o 

modlitwie? 

Nie jestem specjalistką od 

niczego. To czego Pan nauczył 



mnie ostatnio: że modlitwa jest 

jak spotkanie z przyjacielem; 

trzeba o nią dbać i nie spóźniać 

się, i cenić sobie to, że Przyjaciel 

chce się ze mną spotkać, że 

Mu zależy, ma dla mnie czas; i 

to, że Pan Jezus jest niezwykle 

hojny, gdy my staramy się być 

Mu wierni; że sami sobie nie 

poradzimy, a na modlitwie On 

daje łaski i siły by pójść dalej 

z odwagą; pomaga nam. A 

czasem, jak każdy przyjaciel, 

milczy; czasem nie odpowiada 

od razu, ale tylko jest. Bóg ma 

swój sposób bycia, swój sposób 

odpowiadania, swój czas...jest 

dla nas nieprzewidywalny „Jego 

myśli nie są naszymi myślami” 

(Iz). Zaskakuje nas często; to jest 

w Nim takie piękne, choć bywa to 

i bolesne...nie rozumiemy Go bo 

przecież jest Bogiem. Możemy Mu 

jedynie zaufać. 

Czy jest siostra szczęśliwa? 

Tak. 

Co by siostra chciała przekazać 

dzisiejszej młodzieży? 

Kochajmy Boga , bo On także nas 

Kocha! 

Dziekuję za rozmowę

Rekolekcje dla dziewcząt 

25-29 sierpnia 2008 

„Pojednanie - droga do wolności serca” 

Siostry Klaryski od Wieczystej Adoracji Najśw. Sakramentu 

zapraszają na rekolekcje, które wygłosi o. Jaroslaw Bansiuk OFM Cap. 

Kontakt: 

s.M.Weronika Ostrowska 

ul. Kaplańska 3 

62-045 Pniewy/k Poznania 

e-mail: sweronikao@wp.pl 


9


Co to jest ewolucja? 

Nie łatwo jest na to pytanie odpowiedzieć w 

krótkim artykule. Termin „ewolucja” jest nazwą 

wieloznaczną. Trzeba najpierw odpowiedzieć 

na pytania: jaka ewolucja, co znaczy termin „ewolucja”? 

Ewolucja ma różne oblicza i oznacza przeróżne rzeczy. 

Ewolucję niektórzy uważają za fakt, inni za teorię lub hipotezę. 

Poglądy na ewolucję podzieliły przyrodników i myślicieli 

na dwie grupy: zagorzałych zwolenników i zdecydowanych 

przeciwników. Wśród przyrodników w poglądach na ewolucję 

panuje wiele nieporozumień i duże zamieszanie. To wymaga 

wyjaśnienia i uporządkowania zagadnień teorii ewolucji. 

Dziś nie można już mówić o jednej teorii ewolucji, lecz o wielu jej koncepcjach. 

Do najważniejszych teorii i hipotez ewolucji należą: ewolucja kosmiczna, ewolucja 

biochemiczna, ewolucja biologiczna, ewolucja darwinowska, itd. Ewolucja darwinowska 

w XIX dzięki Karolowi Darwinowi nabrała dużego rozgłosu i zapoczątkowała do dziś 

trwające naukowe spory na temat ewolucjonizmu (nauki o ewolucji) i kreacjonizmu 

(nauki o stworzeniu). 

Wobec istnienia dziś wielu teorii ewolucji biologicznych, gdy pada słowo 

„ewolucja” to trzeba od razu pytać: jaka? w jakim znaczeniu? Obecnie wymienia się 

kilka znaczeń pojęcia „ewolucja”. Sam wyraz „ewolucja” pochodzi od łacińskiego 

0 


„evolvere” – znaczy rozwijać, rozłożyć. 

Pierwotnie używano terminu ewolucja 

na oznaczenie biologicznego rozwoju 

organizmów roślinnych i zwierzęcych. 

Współcześnie ewolucja ma kilka znaczeń: 

1) ewolucja to proces historyczny 

zmian cech żywej materii od momentu 

pojawienia się pierwszego organizmu aż 

do powstania coraz to nowych gatunków, 

2) teoria samoistnego pochodzenia 

różnych grup organizmów od wspólnego, 

początkowego przodka żywego na Ziemi, 

3) teoria powstawania nowych gatunków 

i wyjaśniania pochodzenia różnorodności 

organizmów. 

Współcześni biologowie wierzą, 

że świat organiczny, który nas otacza, jest 

w istocie efektem, skutkiem powolnego, 

stopniowego, ewolucyjnego procesu. 

Ewolucja darwinowska zwana także 

ewolucją morfologiczno-gatunkową 

obejmuje stosunkowo mały wycinek 

historii życia, bo od przełomu prekambru 

i kambru, a więc jakieś 600 mln lat, 

podczas gdy życie istnieje na Ziemi od 3 

do 4 a może i więcej mld lat. 

W ciągu pięcioletniej podróży 

naukowej dookoła świata, Darwin 

opisał swoje obserwacje geologiczne i 

biologiczne w książce O pochodzeniu 

gatunków drogą doboru naturalnego; 

jako główny mechanizm czy czynnik 

rozwoju przyjął tzw. dobór naturalny, 

którego istota polega na tym, że w walce 


o byt przeżywają tylko osobniki lepiej 

przystosowane do środowiska, słabe zaś 

giną nie pozostawiając potomstwa. 

Na terenie nauk przyrodniczych, 

do których należy teoria ewolucji, operuje 

się pozytywistycznym modelem nauki, 

według którego każde twierdzenie 

naukowe i każda teoria naukowa muszą 

mieć empiryczną sprawdzalność, w 

przeciwnym razie są rugowane z obszaru 

twierdzeń i teorii naukowych, a zatem tezy 

teorii ewolucji o powstawaniu gatunków i 

życia w ogóle, a człowieka w szczególności, 

jak i cała teoria ewolucjonizmu nie są 

empirycznie weryfikowalne; są to tylko 

hipotezy. K. Darwin nie jest naukowcem 

we współczesnym znaczeniu terminu 

„nauka”, a zatem nie ma racjonalnych 

podstaw, aby jego doktrynę nazywać 

naukową.

W wieku XXI są dokonywane 

nowe odkrycia, formułowane są 

nowe hipotezy i teorie naukowe, ale 

ogłaszanie ich jako jedynie naukowe, 

niepodważalne i niekwestionowane jest 

czymś absurdalnym i musi być uznane na 

przejaw fundamentalizmu i dogmatyzmu 

naukowego. Darwinizm w przeważającej 

części nie jest nauką, lecz filozofią i to w 

dodatku jeszcze fałszywą. 

Wielkim błędem oraz dużym 

nadużyciem ewolucjonistów było 

wprowadzenie do teorii ewolucji 

biologicznej twierdzeń o silnym 

zabarwieniu ideologicznym i 

ateistycznym. Ewolucja miała świadczyć 

o tym, że powstanie życia, jego rozwój, 


2 


powstawanie nowych gatunków 

włącznie z powstaniem człowiekiem 

miało miejsce spontanicznie dzięki 

siłom i prawom przyrody, bez potrzeby 

odwoływania się do jakiegokolwiek 

czynnika nadprzyrodzonego, zaprzeczając 

kreacjonizmowi, czyli doktrynie o 

stworzeniu świata przyrody przez Boga. 

To tak, jakby na drodze ewolucji ze 

szczątek rozbitego samolotu, po długim 

czasie, spontanicznie, bez czynnika 

zewnętrznego, miał powstać zegarek. 

Teoria ewolucji w dużej mierze 

przesiąknięta ideologią ateistyczną 

służyła także jako narzędzia walki z 

Kościołem i jego doktryną o stworzeniu 

świata. Oczywiście takiej ewolucji jako 

narzędzia walki z wiarą Kościół 

zaaprobować nie mógł. 

Ustalmy pewne 

fakty o teorii ewolucji! 

Prawdą jest, że w świecie 

przyrody następują różnego 

rodzaju zmiany; faktem jest 

widoczny wpływ środowiska 

na zmieniające się organizmy. 

Ale prawdą jest także, że na 

płaszczyźnie naukowej teorii 

ewolucji, gdy chodzi o to, w 

jaki sposób powstało życie, 

jakimi dokładnie drogami szedł 

jego rozwój, w jaki sposób 

powstawały gatunki a także 

człowiek, to w tym względzie

wszelkie twierdzenia to są tylko hipotezy a nie fakty naukowe. Sama teoria i sama 

hipoteza faktami naukowymi jeszcze nie są. 

Jeżeli jest prawdą, że Bóg sprawia istnienie całej przyrody i jest obecny swoiście 

w każdym jej procesie, to Jego moc uzasadnia ostatecznie powstanie życia, i powstanie 

gatunków, powstawanie nowych coraz doskonalszych form życia, i powstanie 

człowieka. Prawdą również jest to, że w ramach pozytywistycznej koncepcji nauki 

(dziś powszechnie przyjmowanej) nie można odwoływać się do Boga jako przyczyny 

sprawczej świata i jego rozwoju. Ale także jest prawdą, że według tejże koncepcji nauki 

nie można głosić twierdzeń o spontanicznym, ślepym, przypadkowym tworzeniu się 

coraz wyższych organizmów, zaprzeczając istnieniu Boga i Jego interwencji w rozwój 

przyrody, bo byłoby to przekroczeniem kompetencji nauki i zajmowanie się błędnie 

pojmowaną filozofią, która prowadzi do sprzeczności. 

Jedynie filozofia, która przyjmuje istnienie Boga jako Przyczynę sprawczą, 

pozwala uniknąć sprzeczności w teorii ewolucji. Nic bowiem nie przeszkadza, aby 

przyjąć obecność i działanie Boga w procesie ewolucji. Nie można też zabronić 

Panu Bogu, aby posługiwał się ewolucją jako narzędziem służącym do powoływania 

istot żywych do istnienia i ich ewolucyjnego rozwoju. Czyż kreacjonizm nie może 

posługiwać się ewolucjonizmem? Na pewno tak! A czyż Bóg nie może posługiwać 

się ewolucją jako narzędziem w Jego działalności stwórczej? 


O. Grzegorz B. Błoch ofm

„Na 

rozstaju 

dróg stoi 

dobry Bóg, 

On wskaże 

Ci drogę…” 

Od jakiegoś czasu zastanawiam 

się nad tym, co dalej robić, gdzie iść, 

którą drogę obrać. Zastanawiamy się nad 

wyborem kierunku studiów, zawodu, jaki 

chcielibyśmy w przyszłości wykonywać. 

Czujemy się bezradni. Przez cały rok 

– deklaracje maturalne, jakie przedmioty, 


Wakacje! Dla mnie już trwają cały miesiąc. Jestem 

jedną z tegorocznych maturzystów – i, jak wszyscy, 

czuję, że stoję na rozstaju dróg. Od jakiegoś czasu 

dźwięczy mi w uszach ta piosenka „Feel”. Czekam, 

aż ujrzę, ktorą drogę wskazuje mi Bóg. Ale wiem też, 

że nie można stać tak przez wieczność. Trzeba umieć 

zdecydować, podjąć ryzyko, skoczyć, wypłynąć na 

głębię… Mówią, że dzisiejszy młody człowiek tego 

nie potrafi – że boi się konsekwencji, dlatego nie jest 

zdolny do podejmowania ważnych decyzji, wyborów 

życiowych. Chyba jest w tym trochę prawdy… 

4 


jakie poziomy, jakie studia – mętlik w 

głowie i w sercu… Na pytanie, „Dokąd 

idziesz?” odpowiadałam bardzo różnie, 

średnio raz na dwa tygodnie zmieniałam 

odpowiedź. MISH, prawo, anglistyka, 

pedagogika, teologia, matematyka, 

dziennikarstwo, politechnika… Część

z tych kierunków była dla żartu, część 

całkiem serio. 

Ale tak naprawdę w moim sercu 

było tylko jedno ogromne pragnienie 

– być blisko Boga. Nie słyszałam żadnego 

wołania, nie przyszedł do mnie Anioł i 

nie powiedział – idź za Nim. Było tylko 

pragnienie – zawsze mieszkać w Jego 

domu, w przedsionkach Pańskich. By 

być Jak On – mieć rysy Chrystusa, by - 

tak jak On - móc wołać do Boga „Ojcze!” 

Szkoła, dom, rodzice, kumple, znajomi, 

nauczyciele, przyjaciele, wszyscy wokół 

pytali o jedno – co będę dalej robić. 

Nie potrafiłam powiedzieć – chcę iść 

za Jezusem. Dlatego unikałam rozmów 

na ten temat. Myślałam – teraz matura 

najważniejsza. Potem – zobaczymy. 

Skończyły się matury, skończył 

się rok szkolny, wakacje. A ja wciąż nie 

wiem, co dalej – wciąż szukam. Tak bardzo 

szukam Boga, jeżdżę w różne miejsca, 

pragnienie jego obecności jest tak wielkie, 

że popycha mnie do wyjazdów w różne 

miejsca. Wczoraj na przykład wróciłam 

z Katowic – od sióstr Misjonarek Miłości 

od Matki Teresy z Kalkuty. Dawniej 

postrzegałam je jako egzotyczny zakon, 

który czyni w świecie jeden wielki 

wolontariat. Pomoc dla krajów Trzeciego 

Świata, różne państwa, kontynenty, 

języki… potrzeba było czasu, żebym 

zrozumiała, że wpierw jest modlitwa 

– a dopiero potem owocem modlitwy jest 

praca. Rozmowa z Najwyższym jest jak 

oddychanie –nie możemy przestać, bo 

byśmy umarli. Także jego obecność, Jego 

Duch jest w nas wciąż obecny – gdyby tak 

nie było, nie żylibyśmy. 

Na pytanie „co dalej robić?” 

jest tylko jedna odpowiedź – to, czego 

pragniesz. To, co tak mocno pociąga twoje 

serce, że jesteś w stanie zostawić wszystko 

i iść. Każdy z nas ma swoja drogę – to 


prawda, że na każdej drodze stoi Bóg. Ale 

dla każdego z nas ma On inne plany, inne 

marzenia. To marzenie Boga o człowieku 

to Twoje i moje powołanie. On chce, 

abyśmy byli szczęśliwi. Nie ma jednej 

jedynej słusznej drogi. Każdy z nas ma 

swoją własną – jedyna i niepowtarzalną. 

Bóg nie powołuje człowieka w ogólności, 

lecz zawsze konkretnie. Tak jak jedno 

Ciało Chrystusa składa się z wielu 

członków, tak każdy z nas ma swoje 

miejsce w Kościele. 

Piszę to, ale sama wciąż nie 

wiem, gdzie jest moje miejsce. Ale szukam 

– i nie ustaję. Wciąż pytam Boga, jaka 

jest jego wola – to najważniejsze, chcieć 

ją wypełniać. On chce tylko naszego 

szczęścia – abyśmy byli szczęśliwi w 

tym, co robimy. Warto stanąć w prawdzie 

i szczerości przed sobą i przed Nim 

i zapytać – czego ja właściwie chcę? 

Gdzie będę szczęśliwa? Odpowiedź na to 

pytanie będzie jednocześnie odpowiedzią 

na pytanie, co dalej robić w życiu, jaką 

drogę obrać i jakie decyzje podejmować. 

A Ty? Jaka jest twoja droga? 

Magda 

5


Narzeczeństwo przeterminowane??? 

Jakiś czas temu 

rozmawiałam z moją koleżanką, 

która dopiero co po ślubie 

niańczyła swoją córeczkę. 

Jakoś temat zszedł na to , 

kiedy ja będę wychodzić za 

mąż. Odpowiedziałam, że na 

pewno nie za szybko gdyż 

jeszcze zaręczyny przede mną, 

a przecież narzeczeństwo też 

trochę musi potrwać. Moja 

koleżanka powiedziała wtedy 

coś w rodzaju: „narzeczeństwo, 

Krysia no co Ty, teraz to już coś 

takiego nie istnieje, po prostu 

zaręczyny i ślub. Trochę mi się 

przykro zrobiło, gdyż wiedziałam, 

że przemawiał przez nią jakiś 

żal, że ona tego narzeczeństwa 

nie miała. Decyzję o ślubie 

podejmowali bowiem szybko w 

wyniku ciąży...Ja jednak zawsze 

marzyłam o czasie narzeczeństwa 

i wierzyłam, że jeśli będę 

szła drogą Bożą, otrzymam 

wspaniały czas, wynikający ze 

świadomej decyzji i pragnienia 

zawarcia związku małżeńskiego. 

I tak rzeczywiście się stało, mogę 

z radością podzielić się, że od 

momentu moich zaręczyn minęło 

już osiem wspaniałych miesięcy, 

a do ślubu jeszcze niecałe dwa. 

6 


ZARĘCZYNY 

Zacznę może od samego 

początku. Myślę, że zgadzamy się w 

tym z moim narzeczonym Pawłem, że 

same zaręczyny, ich przebieg, wybrany 

czas i miejsce są bardzo ważne. 

Kobieta bowiem ma zazwyczaj jakieś 

wyobrażenia, marzenia związane z tą 

chwilą, i mężczyzna, który prosi o rękę 

swoją ukochaną na pewno chce w jakiś 

sposób tym marzeniom sprostać. Nie jest 

to znowu takie trudne, czasem wystarczy 

tylko trochę podpytać swoją dziewczynę, 

włożyć w to męskie serce, charakter i do 

dzieła . (Może pomyślicie, że jestem 

staroświecka, ale myślę jednak, że to

mężczyzna powinien się oświadczyć). 

Nasze zaręczyny wspominam jako 

jeden z najpiękniejszych dni, nie chcę 

zdradzać jakiś osobistych szczegółów, ale 

naprawdę czułam się wtedy wyjątkowo. I 

oto chyba właśnie chodzi, bo zapewne nie 

ma jakiegoś idealnego modelu zaręczyn, 

dla każdego ważne są inne rzeczy. Ja 

mogę powiedzieć, że dla mnie najbardziej 

urzekające było to, że mój chłopak do 

zaręczyn się przygotował. Jak się potem 

dowiedziałam przyjechał dzień wcześniej 

na miejsce zaręczyn, aby tam posprzątać 

zanim mnie przywiezie. To było 

niesamowite, gdy uświadomiłam sobie, 

że on gdzieś tam zbierał jakieś śmieci z 

myślą o mnie, mimo iż ja w ogóle o tym 

nie wiedziałam... 

TĘSKNOTA I CZEKANIE 

No i tak weszliśmy w czas 

narzeczeństwa. Czas pełen radości, 

entuzjazmu, wzlotów i upadków, wiatru we 

włosach. Jaki to jeszcze czas? Na pewno to 

czas tęsknoty. Należy się tu wyjaśnienie, że 

tęsknotę traktuje tutaj jak coś trudnego ale 

dobrego i potrzebnego. W narzeczeństwie 

tęskni się przede wszystkim za wspólnym 

życiem, wspólnym mieszkaniem, 

wspólnym spaniem, za tym aby wyrwać 

się z rodzinnego domu, za tym aby zacząć 

już upragnione nowe życie. Kiedy bowiem 

wchodzimy w małżeństwo, rzeczywiście 

zaczyna się jakieś nowe życie. Zaczyna 

się budować nową rodzinę. Tą tęsknotę 

można by też nazwać oczekiwaniem, lub 

też wzrastającym pragnieniem. I to właśnie 

jest wspaniałe. Bo wiadomo, że wszystko 

by się chciało mieć tak od razu, już. Ale 

jeśli wszystko dostalibyśmy od razu, nie 

byłoby najogólniej mówiąc „święta” 

gdy już to otrzymamy. A przez czas 

oczekiwania, wzrasta nasze pragnienie 

tak, że gdy już otrzymujemy jego 


spełnienie, wiemy na pewno, że jest to coś 

niezwykłego, wspaniałego, gdyż tak długo 

na to czekaliśmy. Fakt, że w narzeczeństwie 

nie otrzymujemy wszystkiego od razu jest 

też nauką przygotowującą do życia w 

małżeństwie. Bo przecież w małżeństwie, 

też nie będziemy mieli wszystkiego od 

razu. Będzie wiele sytuacji kiedy będzie 

trzeba czekać. Czekać na to, aż będę lepiej 

rozumiany, aż współmałżonek będzie miał 

więcej cierpliwości dla mnie, aż będzie 

gotowy rozmawiać otwarcie na tematy na 

które teraz jeszcze nie jest gotowy, czekać 

aż będzie nas stać na nową szafę, czy 

nowe mieszkanie, czekać na upragnione 

dzieci i wiele innych. Jeśli nauczymy 

się czekać już w narzeczeństwie o wiele 

łatwiej będzie nam po ślubie. 

CZYSTOŚĆ 

Niewątpliwie tęsknotą, 

pragnieniem o którym trzeba też 

powiedzieć przy tym temacie jest 

pragnienie bliskości fizycznej, pragnienie 

współżycia. Jako katoliczka z całym 

przekonaniem mogę powiedzieć, że to 

pragnienie trzeba w sobie pohamować. 

Jako zdrowa kobieta mogę z równie 

wielkim przekonaniem powiedzieć, że nie 

jest to łatwe. Jako praktykująca czystość 

przedmałżeńską narzeczona mogę 

powiedzieć, że jest to możliwe! Należy 

się też pewne wytłumaczenie dlaczego 

chcemy z Pawłem tę czystość przed 

ślubem zachować. Oczywiście można by 

na ten temat przytoczyć wiele moralnych, 

psychologicznych argumentów, które 

przekonują nas, że warto nie współżyć 

przed ślubem. Nie będę ich jednak tutaj 

wymieniać. Powiem tylko co mnie 

przekonuje i co mi wystarcza. Jeżeli wierzę 

w to, że Bóg mnie kocha, że pragnie dla 

mnie szczęścia bardziej niż ktokolwiek 

na świecie; jeżeli wierzę, że z powodu

tej miłości posłał swojego Syna Jezusa 

Chrystusa, aby umarł za mnie; jeżeli 

wierzę, że Jezus jest założycielem i głową 

Kościoła świętego i mówi do mnie dzisiaj 

przez ten Kościół... to decyzja o czystości 

przedmałżeńskiej jest tylko konsekwencją 

tej wiary. Bo Jezus przez Kościół mówi mi: 

lepiej będzie dla Ciebie jeśli zachowasz 

dziewictwo aż do ślubu. Ponieważ ja w to 

wierzę, to to mi wystarcza! (Dodam, tylko 

iż są to podstawowe prawdy naszej wiary). 

Podam jeszcze drugi argument, który 

też ma dla mnie znaczenie. Zachowanie 

czystości wiąże się też z ogromnym 

pokojem serca. Mówiąc inaczej po prostu 

czuję się, że jestem w porządku. Grzech 

przeciwko czystości ma to do siebie, 

że nie jest sprawą tylko między mną a 

Bogiem, ale też między mną, a osobą z 

którą się ten grzech dokonał. Osobiście nie 

potrafię wyobrazić sobie jak mogłabym 

spojrzeć w oczy mojemu narzeczonemu, 

gdybyśmy spali ze sobą przed ślubem, po 

8 



prostu niepokój, wyrzuty sumienia, jakiś 

wstyd odmieniłby tę relację na zawsze. 

(Bóg przecież przebaczyłby mi, bo Jego 

miłosierdzie nie ma granic, nie wiem czy 

jednak umiałabym przebaczyć sobie...). 

Muszę jeszcze dodać coś odnośnie 

tęsknoty. Powstrzymywanie się od tych 

wszystkich spraw, które są właściwe tylko 

małżeństwu, nie jest tylko ciężarem, ale 

też jest wielką radością. Radość wypływa 

z wolności jaką dał nam Bóg, tzn. wiem, 

że mogę ulec pragnieniu, ale nie ulegam, 

bo tak chcę. I to jest właśnie piękne, że 

dla dobra wyższego (np. szczęścia w 

małżeństwie) mogę wybrać teraz większy 

trud i wybieram – to wspaniałe uczucie. 

NOWA RODZINA 

W czasie narzeczeństwa na 

pewno bardziej poznajemy siebie, ale 

też poznajemy swoje rodziny, można by 

też powiedzieć, że poznajemy siebie na 

tle naszych rodzin. Chcę tu przytoczyć 

znane powiedzenie: „Pokaż mi swoich 

rodziców, a powiem ci kim jesteś”. 

Cytuję te słowa, gdyż moim zdaniem 

zawierają w sobie wielką mądrość i nie 

można ich lekceważyć. Bo faktycznie jest 

tak, że powielamy zachowania naszych 

rodziców w ogromnym procencie. Nie 

znam się bardzo na psychologii, ale mogę 

to powiedzieć na podstawie własnych 

doświadczeń i obserwacji moich bliskich. I 

często zdarza się tak, że skoro dziadkowie 

się rozwiedli, rodzice się rozwiedli, to 

i dzieci się rozwodzą, albo np. skoro 

dziadek był alkoholikiem, ojciec był 

alkoholikiem to i syn sięga po butelkę. Nie 

możemy się jednak w tym tak zapędzić. 

Ponieważ jest taki obszar, w którym 

działanie przytoczonego powiedzenia 

traci moc. Jest to obszar, w którym 

wpuszczamy do naszego życia Boga. Bóg 

może sprawić, że mimo iż dziadek i ojciec

ył alkoholikiem, to syn nim nie będzie. 

Bóg może sprawić, że mimo iż babcia i 

matka zdradzały swoich mężów, to córka 

nie będzie, Bóg może sprawić, że nie będę 

popełniać i doświadczać błędów jakie 

były czy są udziałem moich rodziców, 

bo On może mnie przemienić. Piszę o 

tym, dlatego, że obydwoje z Pawłem 

doświadczamy tego przemieniającego 

działania Boga. Faktycznie zauważyłam, 

że mam tendencję do powielania 

zachowań mojej mamy (wierzcie mi 

– choć nie znam się na psychologii - że 

każdy z nas ma te tendencje). Chodzi tu 

też o proste codzienne sprawy, np. że nie 

potrafię poprosić kogoś o pomoc tylko 

wszystko chcę zrobić sama, albo że mam 

skłonności do perfekcjonizmu, albo że 

unikam spotkań z ludźmi lub jakichś 

tematów itp. Bóg działa w ten sposób, 

że pozwala zobaczyć te skłonności i nad 

nimi zapanować. Pozwala odkryć, że ja 

nie muszę się zachowywać, czy reagować 

tak, jak moja mama, że jestem inną, wolną 

osobą. I On pomaga odnaleźć właśnie 

moje, nowe zachowania. Dlaczego piszę o 

tym przy temacie narzeczeństwa? Dlatego, 

że jest to czas, w którym powinniśmy 

odcinać się od naszych rodziców. Jest to 

trudne i bolesne zarówno dla nas, jak i dla 

naszych ojców czy matek. Ale to odcięcie 

się jest konieczne, bo inaczej w nową 

rodzinę, którą mamy budować wejdzie też 

mama, tata, czy babcia. I może się okazać, 

że córka zamiast rozmawiać z mężem 

o problemach w małżeństwie, będzie 

rozmawiać z mamą, albo mąż zamiast 

polubić kuchnię żony będzie wymykał 

się na obiadki do mamy...Sam Jezus 

powiedział w ewangelii „Dlatego opuści 

człowiek ojca swego i matkę i złączy 

się ze swoją żoną, i będą oboje jednym 

ciałem(Mt 19,5;Mk 10,7-8). 


PRZYGOTOWANIA DO 

ŚLUBU 

No i jeszcze jedna sprawa 

związana z narzeczeństwem, a więc 

„gorączka przedślubna”. Mam tu na myśli 

wszelkie przygotowania do sakramentu 

i oczywiście do wesela. Jest to czas, w 

którym podejmuje się pierwsze wspólne 

poważne decyzje, pojawiają się tak zwane 

konflikty interesów itp. Na pewno jest to 

dobra szkoła przed małżeństwem, kiedy 

trzeba uczyć się kompromisów, które nie 

zawsze są na naszą korzyść. Odkrywam 

jednak (też dzięki cudownej wrażliwości 

mojego narzeczonego), że nie można w 

tym całym zabieganiu zapomnieć o tym, 

co najważniejsze, a więc o miłości, o tym, 

aby się zatrzymać na chwilę i popatrzeć 

sobie w oczy, o tym, żeby znaleźć dwie 

godzinki na randkę... 

Tak więc czas narzeczeństwa 

jest dla mnie wielkim szczęściem, czasem 

przygotowania, czasem, w którym 

nabieram pewności co do wyboru męża, 

czasem łaski Bożej. Jest też czasem, w 

którym wymagam od siebie więcej, niż 

kiedy tylko ze sobą chodziliśmy, gdyż 

zostało już wypowiedziane pewne słowo, 

które choć nie ma mocy sakramentalnej, 

pociąga jednak jakąś odpowiedzialność 

i wprowadza nową jakość do związku. 

Wszystkich więc zachęcam, nie lękajcie 

się podejmować decyzji o narzeczeństwie, 

o małżeństwie. Bóg Wam przyjdzie 

z pomocą, tak jak przychodzi mnie i 

Pawłowi. 

Krysia 

Zgadzam się ze wszystkim co 

napisała Krysia - moja Narzeczona!!! 

Niech będzie uwielbiony Bóg, który 

błogosławi narzeczonym. Amen 

Paweł 

9


„Bracia Mniejsi” 

Pochodzenie i znaczenie nazwy 

Członkowie wspólnoty ewangelicznej, przekształconej później w regularny 

zakon, której początek dał św. Franciszek z Asyżu, z woli swego Założyciela nazywali 

się i nazywają „braćmi mniejszymi”. Określenie „bracia mniejsi” kojarzy się niektórym 

ludziom ze wzrostem, ale nie ma to z tym nic wspólnego. W tych dwóch słowach 

jest zawarta bogata treść ewangeliczna i duchowa. A co do wzrostu, to „braćmi 

mniejszymi” byli i są ludzie wysokiego, średniego i niskiego wzrostu. Do tych 

ostatnich należał sam Biedaczyna z Asyżu, który miał około 55 cm, jak wykazały 

badania jego relikwii przeprowadzone w 982 roku. 

Na początku Seraficki Ojciec 

nazywał swoich uczniów i naśladowców 

po prostu „braćmi”, sami zaś bracia 

nazywali siebie „ubogimi mniejszymi” a 

ludzie świeccy „pokutnikami z Asyżu”, 

„mężami pokuty” lub „ubogimi z 

Asyżu”. Nazwy „Zakon Braci Mniejszych” 

nie wymyślił sam św. Franciszek, ale 

jak czytamy w Zbiorze asyskim, roz. 

XCII, 0 (jest to jedno ze źródeł 

historycznych dotyczących powstania 

ruchu franciszkańskiego) błogosławiony 

Franciszek mawiał, że Pan chciał, aby 

nazywali się braćmi mniejszymi, gdyż 

są tym ludem, o który Syn Boży prosił 

swego Ojca i o którym sam Syn Boży 

mówi w Ewangelii: „Nie bój się trzódko 

mała, bo spodobało się Ojcu waszemu 

dać wam królestwo” (Łk 2, 2), a także: 

„Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych 

braci moich najmniejszych, mnieście 

uczynili” (Mt 25,40). 

Chociaż bowiem Pan mówił 

to o tych wszystkich, którzy są 

ubodzy duchem, to jednak głównie 

przepowiedział powstanie w swoim 

Kościele Zakonu Braci Mniejszych. 

Jak zostało objawione 

błogosławionemu Franciszkowi, że 

powinien nazwać zakonników „Braćmi 

Mniejszymi”, tak też polecił napisać w 

20 


Pierwszej Regule, którą przedstawił 

papieżowi Innocentemu III, a ten ją 

zatwierdził i osobiście uznał, a potem 

ogłosił wszystkim na Konsystorzu. 

W Pierwszym życiorysie św. 

Franciszka z Asyżu pióra Tomasza z 

Celano (nr 8) czytamy: Najpierw on sam 

założył Zakon Braci Mniejszych i nadał 

mu tę nazwę. Mianowicie w Regule 

pisało: „I niech będą mniejsi”. Kiedy 

rozważał to wyrażenie, rzekł: „Chcę, żeby 

ta wspólnota nazywała się Zakon Braci 

Mniejszych”. Naprawdę mniejsi, jako że 

byli „poddani wszystkim”, zawsze szukali 

nędznych miejsc pobytu i podejmowali 

się prac uważanych za poniżające ... 

Dobre wyjaśnienie nazwy 

„bracia mniejsi” daje nam Jakub z 

Vitry ( 0- 240), hagiograf i historyk, 

autor m.in. dzieła pt. Historia orientalis 

seu Hierosolimitana, które zawiera 

cenne informacje o św. Franciszku 

i pierwotnym franciszkanizmie. 

Według niego określenie „bracia 

mniejsi” dobrze wyrażało ducha, życie 

i działalność zakonu św. Franciszka. 

Jest to prawdziwie zakon ubogich 

Ukrzyżowanego, który my nazywamy 

braćmi mniejszymi. Prawdziwie 

mniejszymi, najpokorniejszymi ze 

wszystkich zakonników tego czasu,

w habicie, w nagości i pogardzie 

świata. Przez swój wygląd zewnętrzny 

i wewnętrzne przekonanie uchodzą 

za najpokorniejszych ze wszystkich 

zakonników tego czasu. Bracia mniejsi 

... na swej drodze nie znajdują nikogo 

przed sobą, ponieważ niewielu, albo 

zgoła nikt nie jest w stanie przewyższyć 

ich w ubóstwie i uniżoności. Wzgardzeni, 

tj. rzeczywiście „mniejsi” w oczach ludzi, 

są wielkimi w oczach Bożych. Franciszek 

z Asyżu bardzo pragnął, aby bracia 

zawsze zachowywali tę swoją uniżoność 

(minoritas). 

Nazwa „bracia mniejsi” zawiera 

w sobie takie cnoty jak: braterstwo, 

ubóstwo, pokorę, prostotę, uniżoność, 

otwartość na ludzi biednych i 

potrzebujących, wrażliwość na ludzkie 

cierpienie. Powinna ona przypominać 

braciom wybór ewangelicznej drogi życia 

i to że zostali „założeni na fundamencie 

prawdziwej pokory”. 

W publikacjach zajmujących 

się zakonem św. Franciszka można się 

spotkać z poglądem jakoby nazwa 

„bracia mniejsi” miała charakter nie 

tyle religijny, ile raczej społeczny. W 

średniowieczu społeczeństwo dzieliło 

się na warstwy górne (maiores) i warstwy 

dolne (minores). Do „maiores” należała 

magnateria, rycerstwo, szlachta, bogate 

duchowieństwo itp., natomiast do 

„minores” biedota. Według niektórych 

historyków Poverello nazwał założoną 

przez siebie wspólnotę zakonną Zakonem 

Braci Mniejszych na znak solidarności 

z „minores”, czyli biedotą, ludźmi 

wydziedziczonymi i nic nie znaczącymi. 

Pierwszy biograf Serafickiego Ojca, 

Tomasz z Celano, w „Legenda chori” 

potwierdza religijne a nie społeczne 

pochodzenie nazwy „bracia mniejsi”. Nie 


można jednak całkowicie i bezwzględnie 

odrzucić wątku społecznego w nazwie 

„bracia mniejsi”, jest on jednak drugo- a 

nawet trzeciorzędny. 

Oficjalną i urzędową nazwą 

założonej przez św. Franciszka z Asyżu 

i zatwierdzonej przez Kościół wspólnoty 

zakonnej jest: Zakon Braci Mniejszych, 

po łacinie: Ordo Fratrum Minorum, skrót: 

OFM, który bracia umieszczają przy 

swoim imieniu i nazwisku, np. Kazimierz 

Walczak OFM. 

W ciągu wieków, oprócz 

oficjalnej nazwy, powstało wiele określeń 

nieoficjalnych, ludowych i popularnych, 

takich jak: franciszkanie, franciszkanie 

„brązowi”, franciszkanie „czarni”, 

minoryci, bernardyni, zoccolanti, szarzy 

bracia, kordelierzy. Tym nazwom będzie 

poświęcony następny lub następne 

artykuliki w kolejnych numerach 

„Franciszkańskiego Świata”. 

Salezy Bogumił Tomczak OFM 

2


REKOLEKCJE LETNIE 2008... 

i nie tylko 

25 - 30 sierpnia - REKOLEKCJE MILCZENIA - 

KADYNY k. Tolkmicka - dla chłopaków powyżej 17 roku 

życia 

oraz dla chłopaków od 15 roku zycia: 

24 - 26 października - PAKOŚĆ 

07 - 09 listopada - OSIECZNA 

05 - 07 grudnia - PAKOŚĆ 

Nie bój się iść za 

głosem Boga! 

Bóg zadba o Ciebie! 

Wszelkie informacje i zapisy: 

o. Dawid OFM 

Franciszkański Ośrodek Rekolekcyjny „TaU”: 

ul. Inowroclawska 3 

88-170 Pakość k. Inowrocławia 

tel.: (052) 351-84-24 

kom.: 695-77-59-59 

e-mail: powolanie@franciszkanie.net 

22 Franciszkański Świat

Idź z nami na pielgrzymkę 

do Częstochowy!!! 

Pielgrzymka z franciszkanami 

od 3 do 13 sierpnia 

Przewodnikiem w tym roku jest o. Augustyn 

Zygmunt OFM 

kwatermistrzem br. Walenty Laga 

OFM 

Informacje dla pielgrzymów: 

Przyjazd i zapisy : 2 sierpnia w klasztorze 

franciszkanów 

Wymarsz: z klasztoru w Brodnicy k/Torunia, 

3 sierpnia. 

Wejscie na Jasna Góre 13 sierpnia. 

Nieletni muszą mieć zgodę pisemną rodziców 

lub prawnych opiekunów. 

Wymagana jest wpłata – 70 zl. 

Należy zabrać ze sobą: śpiwór, karimatę, kubek, 

sztućce, jakąś konserwę na „trudne” wieczory, 

coś przeciwdeszczowego i nakrycie na głowę. 

Kontakt: o. Augustyn OFM - 510547746 


2


Siostry klaryski z Kalisza 

Historia Ubogich Sióstr w Kaliszu 

Wspólnota Kaliska ma swoje korzenie w Miedzyrzeczu Wielkopolskim, 

gdzie zaczynała się kształtować od roku 1976. Tamtejsza Przełożona M. 

Stanisława Golec przebywała przez jakiś czas we Wspólnocie Ubogich 

Sióstr Św. Klary w Asyżu. Stamtąd zaczerpnęła inspiracje, aby przejść na 

Pierwotną Regułę Św. Klary, o co usilnie się starała przez wiele lat. 

W 1988 roku Wspólnota zostala przeniesiona do Kalisza. 11 sierpnia 1995 

roku Klasztor Kaliski został kanonicznie erygowany przez Ks. Biskupa 

Stanisława Napierałę. Jednocześnie z erekcją została zamknięta klauzula 

papieska i nastapiło przejście na Regułę Pierwotną Św. Klary. 16 grudnia 

2001 roku podczas Mszy Świetej, której przewodniczył Biskup Ordynariusz 

Stanisław Napierała, miała miejsce instalacja nowego Zarządu 

Klasztoru. 4 września 2001 

Siostry zmieniły strój na 

autentyczny strój Ubogich 

Sióstr, jaki noszą Siostry w 

Asyżu. Kolejnym etapem w 

drodze do klarianskiego radyklaizmu 

była prośba skierowana 

do Prowincji św. 

Franciszka o opieke prawną 

nad Wspólnotą. 30 sierpnia 

24 


2002 roku został wydany Dekret Kurii Generalnej w Rzymie o agregacji 

Kaliskiej Wspólnoty do I Zakonu Św. Franciszka. 

Kaliska Wspólnota jest przedłużeniem tego, co przed wiekami zapoczątkowali 

Św. Franciszek i Św. Klara. Aktualnie w Klasztorze jest kilkanaście 

Sióstr. Jest to wspólnota klauzurowa i kontemplacyjna. Całość formacji 

odbywa sie na miejscu. 

Jeśli pragniesz zostać klaryską 

napisz do sióstr: 

eraszczyk@e-poczta.net 

lub na adres pocztowy: 

Ubogie siostry św Klary 

ul. Księżnej Jolanty 30 

62-800 Kalisz 

O siostrach możesz dowiedzieć się 

więcej wchodząc na ich stronę: 

Jezus jest Bogiem, który może dać Ci 

prawdziwe szczęście i pokój. 

Jeżeli masz pragnienie poświęcenia 

swojego życia Bogu 

NIE LĘKAJ SIĘ!!! 

On sam da Ci wszystko, 

co będzie Ci potrzebne. 


25

O MIŁOŚCI 

słów kilka 

Czy istnieje ktoś, kto 

nie lubi usiąść przy ognisku i 

ogrzewać się w jego cieple, kiedy 

zmrok przynosi chłód? Czy jest 

osoba, która nie pragnie spotkać 

w swym życiu kogoś, kogo 

pokocha i kto odpowie na jej 

miłość własną miłością? 

Choć o miłości „głośno” 

w telewizji, radiu, gazetach i na 

ulicy, wiele osób ma problemy ze 

znalezieniem prawdziwej miłości. A 

nawet niektórzy z tych, co myśleli, 

że ją znaleźli, czują się oszukani. 

W książce Karola Wojtyły „Miłość i 

odpowiedzialność” można znaleźć 

następujące stwierdzenie: „Miłość we 

wzajemnych stosunkach pomiędzy 

ludźmi nie jest czymś gotowym”. Być 

może problemy w wielu związkach 

wynikają właśnie z tego powodu, 

że ludzie uznają miłość za „produkt 

gotowy”. Zakładają, że ognisko, które 

rozpalili, mogą pozostawić samo, bez 

dokładania drew. Po czasie budzą 

się zziębnięci, kiedy okazuje się, że 

wielkie ognisko wygasło. Zatem, 

jeśli ktoś pragnie cieszyć się ciepłem 

ognia miłości przez cały czas, nie 

może być człowiekiem leniwym lub 

lekkodusznym. Na odwrót: musi stale 

dbać o rozwój i umacnianie swego 

związku z ukochaną osobą. 


26 


Co więcej, w życiu napotykamy 

pewne przeszkody w podtrzymywaniu 

żaru miłości. Zdarza się, że oprócz 

odpowiedniego drewna (nieświadomie 

lub bardziej świadomie) dokładamy 

mokre drwa, które nie podtrzymują i nie 

rozniecają ognia, lecz co gorsze mogą 

doprowadzić do jego zadławienia. Te 

mokre drwa to na przykład: „problemy 

z komunikacją”. Nieporozumienia lub 

kłótnie, które mogą popsuć nawet 

najlepiej rozpoczęty dzień. Jedną z ich 

przyczyn jest odmienne spostrzeganie 

i rozumienie świata przez dwie 

osoby. Każdy człowiek jest przecież 

indywidualnością. Nawet osoby o 

takim samym światopoglądzie i na 

ogół świetnie się rozumiejące, mogą 

odmiennie odbierać to, co wydarza się 

w świecie rzeczy, zjawisk i ludzi. Także 

nieświadome użycie niewłaściwych 

słów może w kimś wzbudzić złe 

emocje czy zranić uczucia. Czasami zły 

nastrój, problemy lub nieprzyjemne 

przeżycia w szkole czy pracy powodują, 

że podczas rozmowy i spotkania z 

ukochanym/ukochaną mała rzecz 

potrafi wyprowadzić nas z równowagi. 

Czymś naturalnym jest pojawienie się 

takich „mokrych drew” w relacji z drugą 

osobą. Jednak ich nagromadzenie 

może spowodować wygaśnięcie

ogniska. Zatem: co zrobić? Najlepiej 

od razu rozwiązać problem. Jednak 

czasami próba rozmowy w sytuacji 

konfliktowej prowadzi do jej eskalacji. 

Czy istnieją jakieś reguły udanego 

rozwiązywania konfliktów? 

Chcę podać zasady (takie „10 

przykazań”), które znalazłam na 

stronie internetowej ojca dominikanina 

Marka Kosacza. Oto one: 

1. Mów o swoich uczuciach (np. 

„czułam się upokorzona”, „czułem 

się ośmieszony”). Wtedy druga 

osoba uświadomi sobie, co 

przeżywałaś/eś. 

2. Mów o problemie, a nie o partnerze 

konfliktu (np.: „chciałabym, abyś 

nie mówiła o moich problemach 

innym” zamiast: „masz za długi 

język”, „jesteś idiotą”).Atakowana 

osoba zacznie bronić siebie 

zamiast myśleć o problemie. 

3. Mów tylko o obecnym konflikcie 

bez przypominania sytuacji, które 

się wydarzyły w przeszłości. Jeśli 

istnieją jakieś stare problemy, 

wróć do nich, gdy opadną emocje 

związane z obecną sytuacją. 

4. Nie używaj zwrotów: „ty zawsze”, 

„ty nigdy”, itp. Zazwyczaj są 

wyjątki, więc osoba zacznie 

się bronić, a aktualny problem 

przestanie być w centrum uwagi. 

5. Jeśli stawiasz zarzut, poprzyj 

go faktem. W ten sposób 

zastanowisz się, czy naprawdę 

jest prawdziwy. 

6. Spróbuj zaproponować 

rozwiązanie problemu. 

7. Pytaj, jeśli chcesz zrozumieć. 

Zamiast domyślać się motywów 

zachowania drugiej osoby, lepiej 


o nie zapytać. 

8. Przeproś, jeśli podczas 

rozwiązywania konfliktu powiesz 

coś nieodpowiedniego lub 

zachowasz się niewłaściwie. 

9. Przebacz. 

10. Jeśli nie potrafisz przebaczyć, 

proś Boga, aby pomógł ci w 

wybaczeniu drugiej osobie. 

Zapewne nie każdy będzie 

w stanie od razu zastosować 

wszystkie te zasady w sytuacjach 

konfliktowych. Ważne, aby je 

znać i próbować z nich korzystać, 

nawet jeśli zdarzą się potknięcia. 

Katarzyna Łagoda-Kaźmierska 

PS. Na koniec chcę podzielić 

się tym, co kiedyś usłyszałam od 

mojej przyjaciółki. Opowiedziała 

mi o pewnej zasadzie panującej w 

jej rodzinie. Otóż, jeśli doszło tam 

do jakiegoś nieporozumienia lub 

kłótni, nikt nie kładł się do łóżka 

przed pogodzeniem się z drugą 

osobą. Myślę, że wypełnienie tej 

reguły nie raz kosztowało osoby 

sporo wysiłku. Mimo to uważam, 

że warto przyjąć powyższą regułę 

za własną. 

2


NIE OCENIAJ PO WYGLĄDZIE ! 

Pamiętam jakby to było wczoraj, 

chociaż minęło od tego czasu 19 

lat. Nie było wtedy jeszcze gimnazjum, 

tylko osiem klas szkoły 

odstawowej i 4 klasy liceum. Ja 

chodziłem wówczas do drugiej 

klasy liceum zawodowego... 

Wracając ze szkoły spotkałem mojego kolegę z klasy Mirka. Mirek był „metalem”, 

miał obcisłe spodnie - jeans, białe adidasy i nosił katanę z zespołem Iron Maiden. 

Wcześniej raczej omijaliśmy się, jednakże tego dnia jakoś rozmowa nam szła lepiej, niż 

28 


zwykle i jakoś tak się rozgadaliśmy, że pożyczyłem 

od niego kasetę zespołu Metallica. 

Oczywiście była to nienajlepszej jakości 

kopia, ponieważ nie było szans w tamtym 

czasie kupić oryginalną kasetę żadnego 

ze znanych zespołów metalowych. To 

był moment zwrotny w moim życiu. Od 

tego czasu muzyka typu trash metal zajęła 

większość mojej (już nieźle zapełnionej 

różnymi śmieciami) świadomości. Ponadto, 

Mirek miał gitarę elektryczną. Natychmiast 

zacząłem się uczyć na niej grać, żeby 

w najbliższym czasie podbić świat muzyką 

metalową przeze mnie skomponowaną 

:-). Nauka szła mi nieźle, bo właściwie 

wszystko inne pozostawiłem na dalszym 

planie. Z czasem zacząłem grać w zespole 

metalowym o nazwie Beerger, a następnie 

założyłem zespół Repostor (nota bene, 

grał w nim Perła, który później zaczął grać 

w zespole Acid Drinkers na miejscu Litzy 

- znanego dzisiaj z Arki Noego). Zagraliśmy 

w sumie kilkanaście koncertów, nagraliśmy 

kasetę w studio. Byliśmy dumni, 

że mogliśmy wówczas zagrać obok takich 

zespołów jak Creation of death czy Quo 

vadis. W tym czasie nie żyłem dobrze. Nie 

wiedziałem wówczas, że zło pozostawia w 

człowieku ślady, że potrafi się mocno zakorzenić 

w sercu człowieka. I tak wszystko 

się kręciło, do czasu, kiedy mając 19/20 lat 

Bóg zmienił moje życie i dał mi inne pragnienia. 

I dzisiaj nie żałuje tego, że zapuszczałem 

włosy, że grałem metal, ale żałuje, 

że odpychałem Boga, żyjąc wg własnego 

„widzi mi się”. Tak, tego żałuje. 

I w tym czasie mojego metalowania, 

spotkałem wielu ludzi, którzy na 

pozór wyglądali na same zło. Historie ich 

życia były przeróżne, czasem bardzo smutne. 

Jednakże mimo tego, że wyglądali na 

zbrodniarzy, byli pośród nich też tacy, którzy 

byli dla mnie niejednokrotnie wyrzu- 


tem sumienia. Były osoby, które potrafiły 

powiedzieć sobie „nie” w obliczu wielkich 

pokus. Znałem takie dziewczyny, które 

wyglądały tak, że możnaby je było podejrzewać 

o najgorsze, a one dbały o swoją 

godność w sposób czasem zdumiewający. I 

kiedy w 1995 roku wstąpiłem do zakonu, 

nikt z tych ludzi nie powiedział mi żadnej 

docinki. Nie usłyszałem od nich żadnego 

przykrego słowa. Nikt z moich starych 

znajomych mnie nie wyszydził, choć nikt 

z nich nie był związany blisko z Kościołem. 

Słyszałem natomiast często tego typu 

słowa: „ Nie rozumiem twojej decyzji, ale 

szanuje twój wybór”. 

Nie chcę tutaj nikogo z niczego 

usprawiedliwiać. Pragnę tylko napisać 

- NIE OCENIAJ CZŁOWIEKA PO 

JEGO WYGLĄDZIE. Mówiąc bardziej 

ewangelicznie „nie osądzaj”. Nie wiesz co 

się kryje w sercu drugiego człowieka i nie 

znasz historii jego życia, więc go nie potępiaj, 

nawet jeśli widzisz, że on źle żyje. 

Może tak żyje, bo nikt mu nie pokazał, że 

warto być dobrym. A kiedy widzisz zło, 

nie mów „wszyscy tak robią”. Znałem takich, 

którzy nie popełniali zła, o które z 

pewnością byli podejrzewani. 

Bądź dobry, walcz ze złem siłą 

dobra, bo tylko dobrem można zwyciężyć 

zło, tak jak to pisze św. Paweł „zło dobrem 

zwyciężaj” (Rz 12, 21) . Dobro ma większą 

moc od zła i Miłość jest silniejsza od grzechu. 

Nie mów sobie „jestem zbyt wielkim 

grzesznikiem, bym miał komuś dać dobry 

przykład”. Wszyscy jesteśmy grzesznikami 

i każdy z nas ma się z czego oskarżać. 

Jednakże mimo twoich niedoskonałości, 

nie rezygnuj z wysiłku bycia dobrym, bo 

dobro które siejesz, ono wróci do ciebie, 

tak jak to pisze św. Paweł: „co człowiek 

sieje to i zbierać będzie” (Gal 6,8). 

o. Jakub 

29 29

Jednakże w tym wypadku pędowi ku 

nauce towarzyszy nieuchronnie pragnienie 

szalonej przygody i przeogromna 

chęć skosztowania, jak smakuje życie 

po wyrwaniu się spod troskliwych 

rodzicielskich skrzydeł. 

Czasy są takie, że coraz częściej lądujemy 

z dala od miejsca zamieszkania, bliskich i 

grona przyjaciół. Początki studiów nie są 

więc najłatwiejsze. Potrzeba czasu na to, by 

się jakoś urządzić, zrozumieć o co chodzi 

wykładowcom (którzy z pewnością są z 

jakiejś obcej planety), odszukać bibliotekę, 

zapisać się do niej, kupić sieciówkę, 

zlokalizować jakiś sklep z normalnymi 


S jak Studnia, S jak Sekty 

Wakacje się rozpoczęły. Wielu z Was ma już pewnie sprecyzowane 

plany na przyszłość – ale niektórzy pewnie wciąż nerwowo wertują 

przeróżne informatory. 

Jeśli wszystko się powiedzie, wkrótce wielkie miasta powitają rzesze 

młodych ludzi pragnących kontynuować edukację na wymarzonych 

kierunkach wyższych uczelni. 

0 


cenami, wsiąść do właściwego tramwaju 

– i co najważniejsze – trafić z powrotem 

na stancję, czy do akademika... 

Możemy w związku z całym tym 

galimatiasem odczuwać okresowy lęk i 

osamotnienie. 

A przecież miało być tak pięknie! Gdzie te 

szalone imprezy? Gdzie zabawa po blady 

świt? Czym się pochwalę przed kumplami, 

gdy wrócę na weekend do domu? 

Zaczynamy nerwowo rozglądać się za 

okazją. I okazje zaczynają wyrastać 

jak grzyby po deszczu. A pośród nich 

także takie, które czają się łapczywie, 

by wykorzystać nasze zagubienie i

zaoferować swoje wsparcie w podboju 

wielkiego świata. Fałszywe wsparcie. 

Jak można wywnioskować z tytułu – na 

myśli mam tutaj członków różnego rodzaju 

sekt i grup psychomanipulacyjnych, 

dla których świeżutki rzut nieopierzonych 

pierwszoroczniaków jest bardzo 

atrakcyjnym kąskiem. 

Dlaczego? Bo bardzo łatwo „wpuścić 

kogoś w maliny” opowiadając mu bajeczki 

o tym, jak może teraz fantastycznie 

skorzystać ze swojej dorosłości, poczuć 

prawdziwą wolność – której nie miało się 

przy rodzicach, jak wreszcie wyzwolić 

się spod jarzma nakazów i zakazów 

nękających nas od lat. 

Ludzie agitujący do sekt są dobrze 

wyspecjalizowani w znajdywaniu naszych 

słabych punktów i bezwzględnym 

wykorzystywaniu ich. 

Doskonale wiedzą, że młody człowiek 

nie czuje się komfortowo sam w obcym 

mieście, i będą robić wszystko, aby 

roztoczyć nad tą osobą wszechstronną 

opiekę, zaoferują wsparcie, które 

niekontrolowane z czasem przerodzi się 

w chore uzależnienie. 

Dlatego bądź bardzo rozważny, jeśli 

zaniepokoi cię zachowanie kogoś z 

twojego otoczenia, zadaj mu kilka pytań: 

- Czy próbujesz mnie namówić, bym 

wstąpił do jakiejś organizacji? Jak długo 

sam do niej należysz? 

Bardziej doświadczeni członkowie sekt 

nie powiedzą prawdy, ale odpowiedzą: 

Mówię ci o tym, ponieważ cię lubię. To 

wszystko. Jak wykorzystasz tę informację, 

zalezy wyłącznie od ciebie. Świetnie. 

Tę odpowiedź będzie można wykorzystać 

w dalszej rozmowie, gdy stanie się 

oczywiste, że nowy znajomy próbuje cię 

rekrutować. 

- Czy możesz podać mi nazwy innych 


organizacji związanych za tą grupą? 

Wiele sekt ukrywa się pod płaszczykiem 

tzw. organizacji fasadowych. Mogą one 

przybierać różne formy, np.: kursów 

jogi, organizacji studenckich, kursów 

językowych, oduczania palenia tytoniu, 

spotkań pseudonaukowych, organizacji 

charytatywnych, etc. Jeśli odpowie, że 

nie wie o czym mówisz, zapytaj o inne 

organizacje podporządkowane grupie. 

Jeśli nie wie, poproś go, by się dowiedział 

i zapytaj o to następnego dnia. Jeśli nie 

zadasz tego pytania, nigdy nie dowiesz 

się, czy cię okłamano. 

- Kto stoi na czele grupy? Z jakiego 

wywodzi się środowiska i jakie ma 

kwalifikacje? Czy był kiedykolwiek 

karany? 

Może się zdarzyć, że otrzymasz 

prawdziwą odpowiedź, ale nowy znajomy 

może ją przed tobą zataić, np. podając 

jedynie nazwisko przedstawiciela 

organizacji w danym kraju. Możliwe, że 

nie będzie wiedział jak imiennie nazywa 

się przywódca (wie jedynie np. o tzw. 

Ciele Kierowniczym). Zadaj mu wtedy 

pytanie: Jak mogłeś związać się z grupą, 

nie sprawdziwszy najpierw tego? Warto 

zwrócić uwagę, że jedną z podstawowych 

różnic między grupą destrukcyjną i 

„zdrową” jest fakt, iż najpierw pozyskuje 

ona członków, a potem ujawnia informacje. 

W legalnie działającej grupie nikt nie 

ukrywa, kto jest jej liderem. 

- Jakie są przekonania grupy, do której 

należysz? Czy wierzycie, że cel uświęca 

środki? Czy kłamstwo jest w pewnych 

okolicznościach dopuszczalne? 

Sygnał alarmowy powinien się w tobie 

uruchomić, jeśli nowy znajomy będzie 

w jakikolwiek sposób próbował ominąć 

odpowiedź na to pytanie.

Werbujący do sekt są nauczeni 

odpowiadać: „To jest świetne pytanie, 

przyjdź na nasze spotkanie, to otrzymasz 

odpowiedź”. Wtedy możesz być pewien, 

że coś ukrywa. Każda legalna organizacja 

– zauważa S. Hassan – może przedstawić 

w skrócie swe główne założenia. 

Destrukcyjne sekty nigdy nie zechcą tego 

zrobić. 

- Czego oczekuje się od kogoś, kto 

wstępuje do organizacji? Czy muszę 

porzucić szkołę lub pracę, ofiarować 

pieniądze i wszystko, co posiadam, albo 

zerwać z rodziną i przyjaciółmi, którzy 

mogą być przeciwni mojej przynależności 

do grupy? 

Przy odpowiedzi na to pytanie nie 

tyle ważne są słowa, co pozawerbalne 

reakcje rekrutującego. Jest to pytanie dla 

członków sekty przykre (przypomina 

im o wszystkim, czego dla grupy się 

wyrzekli). 

Nie powiedzą oni jednak prawdy, raczej 


2 


będą zapewniać, że uczestnictwo w grupie 

nie wymaga żadnych zobowiązań. 

- Czy są ludzie, którzy mają zastrzeżenia 

wobec twojej grupy? A jeśli ją krytykują, 

to za co? 

Jest to zaproszenie do otwartej dyskusji, 

pozwalające zorientować się, na ile 

rekrutujący jest do niej zdolny. Warto 

zacytować tu słowa wspomnianego autora: 

Zadziwiające, jak często na takie pytanie, 

zadane grzecznie i z uśmiechem można 

usłyszeć następującą odpowiedź: „Och, 

niektórzy ludzie uważają nas za sektę i 

myślą, że zrobiono nam pranie mózgu! 

Czy to nie głupie? Czy ja wyglądam na 

kogoś, kto przeszedł pranie mózgu?” 

Wtedy zazwyczaj odpowiadam: „Och, a 

jakby miał wyglądać ktoś, komu zrobiono 

pranie mózgu?” Na ogół stwierdzam, że 

rozmówca czuje się w takim momencie 

bardzo nieswojo i jeśli próbuje sondować 

go dalej, znajduje jakiś pretekst, by 

przerwać rozmowę. 

- Jakie uczucia budzą w tobie byli 

członkowie twojej organizacji? Czy 

próbowałeś kiedyś usiąść i porozmawiać 

z którymś z nich, by dowiedzieć się, 

co skłoniło go do odejścia? Jeśli nie – 

dlaczego? Czy za utrzymywanie kontaktu 

z byłymi członkami mogą cię spotkać 

nieprzyjemności ze strony grupy? 

To najbardziej demaskatorskie z 

niniejszych pytań. Żadna działająca 

na zdrowych zasadach organizacja nie 

zakazuje swoim członkom kontaktu z 

tymi, którzy ją opuścili. Tymczasem w 

sektach kontakty z byłymi członkami 

są wyraźnie zabronione, grożą nawet 

wykluczeniem. Jest to spowodowane 

chęcią zabezpieczenia członków sekty 

przed głosami krytycznymi. Może również 

zdarzyć się, ze rekrutujący powie: Jasne,

kilku moich przyjaciół odeszło. Zadawanie 

jednak kolejnych, bardziej konkretnych 

pytań (np. jaki był konkretny powód ich 

odejścia? Czy mówią, że teraz, kiedy 

opuścili grupę są szczęśliwi?) spowoduje, 

że członek sekty nie znajduje odpowiedzi. 

Jest to wyraźne świadectwo, że kłamał. 

- Co w postępowaniu grupy i przywódcy 

najmniej ci odpowiada? Wymień chociaż 

trzy takie rzeczy. 

Zaskoczony takim pytaniem członek 

sekty przez chwilę się zwykle zawaha, a 

następnie odpowie, że wszystko mu się 

podoba. Jest to najjaśniejszy dowód, że 

jego przynależność do organizacji nie 

opiera się na zdrowych zasadach. Każdy 

przecież należący do „zdrowej” grupy jest 

w stanie wymienić jej „plusy” i „minusy”. 

Członek sekty jest zaś nauczony, że „u 

nas wszystko jest doskonale”. Metody 

kontroli, którym został poddany utrudniają 

krytyczne myślenie, co powoduje zupełną 

niemożność wysunięcia jakichkolwiek 

zastrzeżeń wobec sekty. 

Jeśli zadałeś powyższe pytania i masz 

uzasadnione powody, by obawiać się, 

że nowy znajomy próbuje rekrutować 

cię do sekty, postaraj się uzyskać więcej 

informacji o jego grupie. Najlepiej zgłoś 

się do lokalnego centrum informacji o 

sektach. 

Nie pozwól, by zapanowała nad tobą 

ciekawość. Wiele osób trafiło do sekt, 

gdyż czuli się zbyt pewni siebie i poszli 

na spotkania sekty. 

Jeżeli czujesz się źle, nie masz pomysłu na 

wykorzystanie wolnego czasu, chciałbyś 

poznać nowych fajnych ludzi i przy tym 

nie tracić łączności z Bogiem - zapytaj 

na uczelni, albo kapłana w najbliższym 


kościele o Duszpasterstwo Akademickie. 

Tam na pewno znajdziesz coś dla siebie 

– no i przede wszystkim bezpieczeństwo 

gwarantowane. 

Sky 

(Pytania kierowane do potencjalnych 

członków sekt pozyskane z publikacji 

Pawła Królaka „Sekty – co warto 

wiedzieć?”)


Ten witraż na przestrzał 

blaskiem wschodu przeszyty 

rozpromieniony 

ta postać która witrażem Twoim 

przebita 

umęczona 

ten promień miłosny 

promień to jest 

tylko dlaczego 

przebija 

ta rana pierwsza druga 

trzecia czwarta piąta 

i promień błyska 

dlaczego miłość przebija 

i błyszczy 

ta miłość i witraż 

i ból Twój w postaci 

brata który mniejszym nazwał się 

dlatego że przeszyty na wylot 

łaska Pana naszego 

w ranach ukryta 

Miłości przeszyj serce 

ręce nogi umysł 

cały pragnę 

być witrażem 

o wschodzie czerwieni 

o. Tarsycjusz 


A może Bóg pragnie, abyś ty także 

był franciszkaninem? 

Jeśli masz wątpliwości, pytania, 

napisz do nas: 

powolanie@franciszkanie.net 

Odwiedź również naszą stronę internetową www.franciszkanie.net 

na której możesz znaleźć wiele informacji na nasz temat: 

Ilustrujące „Franciszkański Świat” zdjęcia - jeśli nie są podpisane, to pozostają bez związku z 

treścią artykułów; nie odnoszą się do osób, sytuacji ani autorów tekstów. Są „przypadkowe”, 

pochodzą z archiwum redakcji lub od zaprzyjaźnionych osób. 

Na okładce: o. Łazarz 

Przypominamy, że zasadą prenumeraty „Franciszkańskiego Świata” jest wcześniejsze 

zgłoszenie chęci jego otrzymywania. Można to uczynić listownie, telefonicznie lub pocztą 

elektroniczną. 

- do użytku wewnętrznego - 

Franciszkański Świat - pismo Franciszkańskiego Duszpasterstwa Młodzieży prowincji 

św. Franciszka z Asyżu. Twórcami są bracia i ojcowie z Zakonu Braci Mniejszych 

oraz czytelnicy Franciszkańskiego Świata. Adres korespondecji: Klasztor Franciszkanów 

ul. Garbary 22, 6 -86 Poznań; tel. (0 6 ) 85 26 00; e-mail: fs@franciszkanie.net 

Osobą odpowiedzialną za całokształt pisma jest o. Jakub Waszkowiak OFM. 

Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i poprawiania nadesłanych materiałów. 


5

„bEZ sLOGANU” 

PROGRAM VIDEO 

V minut 



www.franciszkanie.net

fs2 2008 - Franciszkanie

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?