STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Widzę, że jesteście z sobą tak na poważnie - kontynuowała -
że to o wiele poważniejszy związek, niż się spodziewałam.
Zmarszczyłam czoło, starając sobie przypomnieć, jak odnosiliśmy się
z Edwardem do siebie przez ostatnie dwa dni. Ledwie się dotykaliśmy
- a przynajmniej w obecności mojej mamy. Czyżby zamierzała dać mi
wykład o byciu odpowiedzialną, tak jak Charlie? Tym razem by mi to
nie przeszkadzało - jak by nie było, przez ostatnie dziesięć lat to ja
prawiłam takie kazania jej.
- Zachowujecie się... jakoś dziwnie - wyznała Renee
przepraszającym tonem, - On ci się tak... przygląda. Tak intensywnie.
Jakby był twoim ochroniarzem, gotowym w każdej chwili osłonić
cię własnym ciałem przed strzałem, czy coś w tym rodzaju.
Zaśmiałam się sztucznie, patrząc na piasek.
- Czy to coś złego?
- Nie, jasne, że nie. - Z trudem dobierała słowa. - Ale... po
prostu... to takie niezwykłe. Nie tak postępują chłopcy w jego wieku.
Jest taki... ostrożny. Odnoszę wrażenie, że nie rozumiem do końca, o
co chodzi w tym waszym związku. Jest tak, jakby łączyła was
tajemnica, którą ukrywacie przed światem.
- Oj, mamo, masz jakieś omamy - powiedziałam, z wysiłkiem
utrzymując naturalny ton głosu.
scandalous
Żołądek podszedł mi do gardła. Zapomniałam, jak bardzo potrafiła
być spostrzegawcza! Odbierała świat w tak dosłowny sposób, że
docierał do niej jego prawdziwy obraz bez żadnych zakłóceń
wynikających ze społecznych czy kulturowych zahamowań. Poczułam
An43 + Eleonora