STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Biegłem na czterech łapach, jeszcze zanim dotarłem do linii drzew,
zostawiając za sobą szlak ze strzępków ubrań, jakbym się martwił, że
nie trafię z powrotem. Tak łatwo było mi się teraz przeobrażać — nie
musiałem nawet o tym myśleć. Moje ciało wiedziało, dokąd się
wybieram, i nim je o to poprosiłem, dawało mi to, czego chciałem.
Niemal frunąłem w powietrzu.
Mijane pnie zlewały się w morze czerni. Moje mięśnie pracowały bez
wysiłku w równym rytmie. Mogłem tak pędzić i pędzić, wcale się nie
męcząc. Może tym razem już nigdy nie miałem się zatrzymać.
Ale nie byłem sam.
Przykro mi, szepnął w mojej głowie Embry.
Był wiele kilometrów na północ od La Push, ale zawrócił, żeby do
mnie dołączyć. Warknąłem sfrustrowany i przyspieszyłem.
Hej, zaczekaj, poprosił Quil. Był niedaleko, dopiero co wypadł z
domu.
Chcę być sam, syknąłem.
Czułem w naszej wspólnej jaźni, że się o mnie martwią, chociaż
próbowałem z całych sił zepchnąć ich głosy za trzask gałęzi i szum
wiatru. Tego właśnie nienawidziłem - patrzenia na siebie ich oczami,
zwłaszcza teraz, kiedy się nade mną litowali. Zdawali sobie z tego
sprawę, ale i nie przestawali mnie gonić.
W mojej głowie odezwał się kolejny członek sfory:
Pozwólcie mu na to.
Sam nie był zagniewany, ale rozkaz przywódcy to rozkaz przywódcy.
Embry i Quil odpuścili.
scandalous
An43 + Eleonora