STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Nie byłam zaskoczona, kiedy zobaczyłam, że w domu palą się wciąż
światła - wiedziałam, że Charlie jeszcze ze mną nie skończył. Zresztą
wróciliśmy stosunkowo wcześnie.
Zaparkowaliśmy na podjeździe.
- Lepiej nie wchodź do środka - doradziłam Edwardowi. -
Tylko pogorszysz sytuację.
- Podsłuchuję jego myśli i zapewniam cię, że bywało gorzej.
Jego mina dała mi do myślenia. Czyżby bawiło go coś jeszcze,
coś, czego nie dostrzegałam? Kąciki jego ust zadrgały - walczył ze
sobą, żeby się nie uśmiechnąć.
- Do zobaczenia — powiedziałam w zamyśleniu. Pocałował mnie
w czubek głowy.
- Pojawię się, jak tylko Charlie zacznie chrapać.
Na progu domu powitała mnie kakofonia dobywających się z
telewizora dźwięków. Przystanęłam, zastanawiając się, czy ojciec
usłyszy, że skradam się na górę.
- Czy mogłabyś wejść tu do mnie na chwilkę? - zawołał z
saloniku, niwecząc moje plany.
Zrobiłam te pięć kroków, szurając z rezygnacją nogami.
- O co chodzi?
- I jak tam, dobrze się bawiłaś?
Nie wyglądał na zrelaksowanego. Spróbowałam doszukać się w jego
pytaniu drugiego dna.
- Tak - potwierdziłam z wahaniem.
- Co robiliście?
scandalous
An43 + Eleonora