STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Wydaje się być zadowolona.
Dotknął mojego policzka, przyglądając mi się badawczo. Oczy miał
już zbyt ciemne - tak dawno nie był na polowaniu.
- Chodź - zaproponował znienacka. - Zabiorę cię na naszą łąkę.
Brzmiało to zachęcająco.
- Czyli nie muszę się już dłużej ukrywać?
- Nie. Niebezpieczeństwo za nami.
Po drodze nie odzywał się, pogrążony w rozmyślaniach. Twarz
owiewał mi wiatr — ciepły, bo po śnieżycy nie pozostał już żaden
ślad. Niebo, jak zwykle, zakrywały deszczowe chmury.
Na łące panował idylliczny nastrój. Kwitnące stokrotki znaczyły
zielony kobierzec plamami żółci i bieli. Nie zważając na to, że ziemia
jest odrobinę wilgotna, położyłam się na trawie i zabrałam do
wyglądania w obłokach jakichś fantastycznych kształtów. Niestety,
były zbyt równe, zbyt gładkie. Przypominały miękki, jasnoszary koc.
Edward położył się koło mnie i złapał mnie za rękę. Przez kilka minut
syciliśmy się kojącą ciszą.
- Dlaczego akurat trzynasty sierpnia? - spytał niby to od
niechcenia.
- Żeby mieć dostatecznie szeroki margines. To dokładnie miesiąc
przed moimi urodzinami.
Westchnął.
- Esme jest trzy lata starsza od Carlisle'a - poniekąd. Wiedziałaś o
tym?
Pokręciłam przecząco głową.
scandalous
An43 + Eleonora