STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Ojciec westchnął.
Poczułam, że powoli tracę nad sobą kontrolę.
- Idę do siebie - oświadczyłam, wyślizgując się spod jego rąk.
- Okej - zgodził się bez protestów.
Chyba zauważył, że oczy mi wilgotnieją. Nic tak bardzo go nie
przerażało jak łzy.
Dotarłam do swojego pokoju, potykając się i macając ściany jak
ślepiec. Zamknąwszy za sobą drzwi, zaczęłam majstrować trzęsącymi
się dłońmi przy zapięciu bransoletki.
- Nie rób tego - szepnął Edward, łapiąc mnie za ręce. – To część
ciebie.
Kiedy mnie przytulił, znowu się rozpłakałam.
Dzień uparcie nie chciał się skończyć. Zastanawiałam się, czy ma
zamiar kiedykolwiek dobiegnąć końca.
A potem przyszła noc. Ona również ciągnęła się uporczywie, nie była
to jednak najgorsza noc mojego życia i w tej myśli szukałam
pocieszenia. W dodatku nie byłam sama. To także ogromnie
podnosiło mnie na duchu.
Charlie tak bardzo nie lubił zadawać się z ludźmi będącymi we
władaniu silnych emocji, że trzymał się z daleka od mojej sypialni,
chociaż nie uspokoiłam się aż do rana — tak jak ja, nie zmrużył
pewnie oka.
scandalous
Dręczyły mnie nieznośnie żywe wspomnienia. Moja pamięć
wyrzucała wszystkie błędy, jakie kiedykolwiek popełniłam, od
błahych po te najpoważniejsze. Każdy grymas bólu, jaki z mojego
An43 + Eleonora