STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- I jak tam? - zawołał Charlie, kiedy mijałam drzwi saloniku.
Jak zwykle siedział na kanapie przed telewizorem.
W milczeniu obróciłam się w jego stronę. Wytrzeszczył oczy i
podniósł się niezgrabnie z miejsca.
- Co się stało? - przestraszył się. - Coś z Jacobem? Pokręciłam
gwałtownie głową, usiłując odzyskać głos.
- Nie, nie, nic mu nie jest — zapewniłam go ochryple. Można
było uznać to za kłamstwo, ale Charliego interesował
stan fizyczny Jacoba, a ten rzeczywiście się nie pogorszył.
- Ale coś musiało się stać. - Położył mi ręce na ramionach
i spojrzał mi prosto w oczy. — Jak nie jemu, to tobie.
Musiałam jednak wyglądać dużo gorzej, niż myślałam.
- To nic takiego, tato. Nie martw się, do jutra mi przejdzie.
Widzisz... tak wyszło, że poruszyliśmy pewien trudny temat. Sam
rozumiesz.
Uspokoiło go to, ale i zgorszyło.
- Nie mogłaś z tym poczekać?
- Nie miałam już jak się od tego wymigać, musiałam się
zdeklarować. A w pewnych sprawach nie da się pójść na kompromis.
Podrapał się po brodzie.
- Jak to przyjął?
scandalous
Nie odpowiedziałam, więc sam to sobie dopowiedział. Wpatrywał się
we mnie przez chwilę, po czym pokiwał głową.
- Mam nadzieję, że taki szok nie wpływa na proces gojenia.
- Goi się na nim jak na psie - mruknęłam.
An43 + Eleonora