STEPHENIE MEYER Zaćmienie

awanturująca - pragnęła przytulać się do kogoś zupełnie innego. I tak
do bólu dołączyły świeże wyrzuty sumienia.
Edward nic nie powiedział, tylko pozwolił mi się wypłakać. W końcu
zaczęłam mamrotać coś o Charliem.
- Naprawdę czujesz się już na siłach wrócić do domu? - spytał
wątpiąco.
Po paru próbach udało mi się mu przekazać, że w najbliższym czasie i
tak nie dojdę do siebie, a musiałam dostać się do domu, zanim
zrobiłoby się na tyle późno, że Charlie zadzwoniłby do Billy'ego.
Brzmiało to sensownie, więc czym prędzej mnie odwiózł. Przez całą
drogę obejmował mnie opiekuńczo ramieniem i po raz pierwszy,
prowadząc moją furgonetkę, jechał z prędkością dużo poniżej jej
możliwości.
Starałam się uspokoić. Było to niezwykle trudne, ale się nie
poddawałam. To tylko parę sekund, powtarzałam sobie. Wyrzucisz z
siebie te kilka wymówek i będziesz mogła znowu się rozkleić. Na tyle
to chyba jeszcze cię stać. Przetrząsałam zakamarki swojego umysłu w
poszukiwaniu zapomnianych rezerw siły.
Starczyło na to, żebym przestała szlochać - przynajmniej na chwilę -
ale łzy nadal uparcie ciekły mi po policzkach. Nie wiedziałam, jak się
zabrać do stłumienia płaczu.
- Zaczekaj na mnie na górze — wymamrotałam, kiedy
zaparkowaliśmy przed domem.
scandalous
Edward przycisnął mnie do siebie raz jeszcze, a potem zniknął.
Wszedłszy do środka, ruszyłam prosto ku schodom.
An43 + Eleonora