STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Edward mnie wcześniej raz nie zostawił. Gdybym nie wiedziała, jak
to jest żyć bez niego. Nie byłam pewna. Ta wiedza stanowiła już tak
integralną część mnie samej, że nie byłam w stanie sobie wyobrazić,
jakbym się bez niej czuła.
- On jest dla ciebie jak narkotyk. - Nie wypominał mi tego, po
prostu stwierdził fakt. - Widzę, że nie potrafisz już bez niego żyć. Już
za późno. Związek ze mną byłby dla ciebie zdrowszy.
Nie byłbym twoim narkotykiem, tylko twoim powietrzem, twoim
słońcem.
Kącik moich ust wygiął się w smutnym półuśmiechu.
- Wiesz, że nawet kiedyś tak o tobie myślałam? Że jesteś moim
słońcem, moim osobistym słońcem? Odganiałeś dla mnie chmury.
Westchnął.
- Z chmurami sobie radzę, ale nie mogę walczyć z zaćmieniem.
Przyłożyłam mu dłoń do policzka. Czując na skórze mój dotyk, zrobił
wydech i przymknął powieki. Przez minutę wsłuchiwałam się w
miarowe bicie jego serca.
- A dla ciebie co jest w tym wszystkim najgorsze? - spytał cicho.
— Powiesz mi?
- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.
- Proszę.
- Chyba cię tym zranię.
- Proszę.
scandalous
Jak mogłam na tym etapie czegokolwiek mu odmówić?
An43 + Eleonora