STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Trzeba było mi powiedzieć: „A idź sobie na tę bitwę, mam cię
gdzieś", a nie wciskać mi kity.
- Przestań. Nigdy nie chciałam, żebyś zginął.
W oczach stanęły mi łzy.
- Ej, chyba nie płaczesz? - spytał nagle swoim normalnym głosem,
po czym zaczął się niecierpliwie, acz niezdarnie przesuwać po
materacu.
- A właśnie, że płaczę - wychlipałam przez łzy, nie wiedzieć,
kiedy się rozszlochawszy.
Przeniósł gwałtownie ciężar ciała, tak że jego lewa noga znalazła się
poza łóżkiem, jakby chciał wstać.
- Co ty wyprawiasz? - zaprotestowałam. — Kładź się, kretynie,
bo zrobisz sobie krzywdę!
Zerwałam się z miejsca i pchnęłam go oburącz na poduszki.
Wrócił posłusznie do poprzedniej pozycji, raz czy dwa sycząc z bólu,
ale złapał mnie jednocześnie w talii i przyciągnął mnie do swojego
zdrowego boku. Zwinęłam się przy nim w kłębek, usiłując zdusić
szlochanie, wtulając twarz w jego rozgrzaną skórę.
- Nie mogę uwierzyć, że się rozpłakałaś. Przecież wiesz, że
naskoczyłem na ciebie tylko dlatego, że sama się tego domagałaś.
Ja tak wcale nie myślę.
Pogładził mnie po ramieniu.
scandalous
- Wiem. — Spróbowałam się opanować, kontrolując swój oddech.
Jak to się stało, że to on musiał mnie teraz pocieszać? — Ale to i tak
wszystko prawda. Dzięki, że jedynie powiedziałeś to głośno.
An43 + Eleonora