STEPHENIE MEYER Zaćmienie

dotknęłam czołem jego policzka. Westchnął, a potem pogłaskał mnie
po głowie.
- Przepraszam.
- Od początku wiedziałem, że mam małe szanse. To nie twoja
wina, Bella.
- No nie, ty też mnie rozgrzeszasz - jęknęłam. - Błagam, odpuść to
sobie.
Odsunął się, żeby móc mi się przyjrzeć.
- Co ty wygadujesz?
- To jest moja wina. I mam po dziurki w nosie wysłuchiwania, że
plotę bzdury.
Uśmiechnął się, ale uśmiech nie sięgnął jego oczu.
- Mam cię przegonić po rozżarzonych węglach?
- Tak już lepiej.
Zacisnął wargi, oceniając, jak bardzo wierzę w to, co mówię. Na
moment po jego twarzy znowu przemknął uśmiech, a zaraz potem
wykrzywił ją grymas gniewu.
- Czemu mnie tak całowałaś? — warknął. — To niewybaczalne.
Skoro wiedziałaś, że i tak się ze wszystkiego wycofasz, to może
nie warto było być taką przekonywującą, co?
Spuściłam oczy.
- Tak bardzo mi przykro.
- To twoje przykro niczego nie naprawi. Co ty sobie myślałaś, że
kim ja jestem?
- Nic nie myślałam - szepnęłam.
scandalous
An43 + Eleonora