STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Uśmiechnął się.
- Mnie też wszystko jedno. Wiedziałem, że mi wybaczysz,
i cieszę się, że to zrobiłem. Teraz postąpiłbym tak samo. Przynajmniej
mam chociaż to. Przynajmniej pokazałem ci, że mnie kochasz. To już
coś warte.
- Tak? Lepiej tak, niż gdybym jednak nie wiedziała?
- A nie sądzisz, że powinnaś wiedzieć, co naprawdę czujesz? Bo
inaczej mogłabyś się zorientować, jak by już było za późno? Jak byś
była już żoną wampira?
Pokręciłam przecząco głową.
- Nie myślałam o sobie, tylko o tobie - o tym, co dla ciebie byłoby
lepsze. Lepiej ci teraz czy gorzej, jak już wiem, że jestem
w tobie zakochana? I tak nie robi mi to różnicy. Nie wolałbyś, żebym
wybrała Edwarda, sądząc, że kocham tylko jego?
Pytałam na poważnie i tak też on potraktował moje pytania. Zanim mi
odpowiedział, wszystko sobie starannie przemyślał.
- Tak. Wolę, że wiesz - zadecydował w końcu. - Gdybyś sama
na to kiedyś nie wpadła... w kółko bym gdybał, czy może jednak
wszystko nie potoczyłoby się inaczej. A teraz wiem, że bym się łudził.
Zrobiłem wszystko, co mogłem.
Kiedy, skończywszy mówić, wziął wdech, zadrgała mu szczęka.
Zamknął oczy.
scandalous
Tym razem po prostu musiałam go pocieszyć — nie mogłam się
powstrzymać. Uklękłam przy wezgłowiu łóżka, bojąc się na nim
usiąść, żeby nic Jacoba nie zabolało, pochyliłam się nad nim i
An43 + Eleonora