STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Wzdrygnęłam się, a potem wzięłam głęboki oddech.
- Dzięki.
Przystanęłam na progu pokoju Jacoba, nie wiedząc, czy zapukać, czy
nie. Postanowiłam, że najpierw zajrzę do środka przez szparę w
drzwiach, bo brakowało mi odwagi i miałam nadzieję, że może znowu
zasnął. Miałam wrażenie, że te kilka dodatkowych minut bardzo by mi
się przydało.
Z wahaniem uchyliłam drzwi.
Jacob rzeczywiście na mnie czekał. Nie wyglądał już mizernie ani
blado, przybrał za to wystudiowanie opanowany wyraz twarzy. W
jego ciemnych oczach nie kryły się żadne oznaki ożywienia.
Trudno mi było spojrzeć mu w oczy ze świadomością, że go kocham.
Moje odkrycie zmieniło więcej, niż się spodziewałam. Ciekawa
byłam, czy cały ten czas jemu też było równie ciężko.
Dzięki Bogu, ktoś zakrył go kołdrą. Poczułam ulgę, że nie muszę
oglądać, jak wiele odniósł obrażeń.
Weszłam do środka i jak najciszej zamknęłam za sobą drzwi.
- Hej — mruknęłam.
Nie odpowiedział mi od razu. Przez dłuższy czas patrzył na mnie bez
słowa, po czym z pewnym wysiłkiem wykrzywił usta w nieco
zjadliwym uśmieszku.
scandalous
- Tak, właściwie to domyślałem się, że tak to wyjdzie. -
Westchnął. - Mam dzisiaj cholernego pecha. Najpierw wybrałem złe
miejsce, ominęła mnie najlepsza zabawa, a Seth zebrał wszystkie
An43 + Eleonora