STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Krzywiąc się w duchu, uniosłam prawą rękę.
- To idiotyczne, ale skoro to dla ciebie ważne... Obiecuję.
- Dzięki. Kocham cię, córeczko.
- Ja też cię kocham, tato. - Dotknęłam jego ramienia, a potem
odsunęłam się od stołu. - Gdybyś czegoś potrzebował, będę u
Blacków.
Wybiegając z kuchni, nie obejrzałam się za siebie. Super, tego właśnie
było mi teraz trzeba, żaliłam się sama sobie przez całą drogę do La
Push.
Na miejscu nie zastałam już czarnego mercedesa Carlisle'a, co miało
swoje dobre i złe strony. Oczywiście, musiałam rozmówić się z
Jacobem w cztery oczy, ale marzyłam, choć było to niemożliwe, by
móc trzymać przy tym jakoś Edwarda za rękę, tak jak wcześniej,
kiedy Jacob był nieprzytomny. Stęskniłam się już za Edwardem - to
popołudnie sam na sam z Alice wydawało się trwać całą wieczność -
ale dzięki temu nie miałam wątpliwości, jakiej udzielić odpowiedzi.
Wiedziałam już, że nie mogę żyć bez Edwarda. Tylko, co mi było po
tej wiedzy, skoro i tak miałam sprawić Jacobowi ból.
Zapukałam delikatnie do drzwi frontowych.
- Wchodź, wchodź! — zawołał Billy. — Witamy ponownie.
Poznał, że to ja, po ryku silnika mojej furgonetki. Wpuściłam się sama
do saloniku.
- Cześć. Ocknął się już?
- Jakieś pół godziny temu - doktor akurat wychodził. Idź do niego,
śmiało. Chyba na ciebie czeka.
scandalous
An43 + Eleonora