STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Byłam coraz bliżej krańca wytrzymałości — czepiałam się gc już
samymi koniuszkami palców. Drzewa wokół nas zlewały się w
intensywnie zielone morskie fale.
- Co się stało? - spytałam szeptem. - Wcześniej, kiedy Seth zawył.
Kiedy cię bolało.
Edward zawahał się.
- Powiedz mi!
- Było już niby po wszystkim... - Ledwie go słyszałam, tak
świszczało mi w uszach od pędu. - A przynajmniej tak się wilkom
wydawało. Tyle, że nie policzyły swoich ofiar. Alice, rzecz jasna, nie
mogła służyć im pomocą...
- I co się stało?
- Okazało się, że jeden z nowonarodzonych się schował. To Leah
go znalazła. Powinna była poczekać na posiłki, ale chciała chyba coś
sobie głupio udowodnić... Nie zaczekała. Zaatakowała w pojedynkę.
- A więc to Leah. - Byłam zbyt słaba, żeby zawstydzić się, że
poczułam ulgę. - Wyjdzie z tego?
- Nic jej nie jest.
Podniosłam wzrok, żeby spojrzeć Edwardowi w oczy. „Sam... pomóż
mu...". Mu, a nie: jej.
scandalous
- Jesteśmy już prawie na miejscu — stwierdził, zerkając na niebo.
Odruchowo spojrzałam w tym samym kierunku. Nisko, nad koronami
drzew wisiała ciemnofioletowa chmura. Jak to? Przecież było tak
słonecznie... Nie, to nie była chmura - rozpoznałam gęsty słup dymu,
takiego samego jak ten bijący od ogniska, które zostawiliśmy za sobą.
An43 + Eleonora