STEPHENIE MEYER Zaćmienie

żadnych trudności, tak jak ci obiecałem. Najgorzej było tutaj.
Dałam sobie chwilę, żeby wszystko to poukładać w głowie.
Moi najbliżsi i moi przyjaciele byli bezpieczni. Victoria już nigdy nie
miała po mnie wrócić. Koszmar dobiegł końca.
Mieliśmy teraz żyć długo i szczęśliwie.
Ale nie mogłam upajać się zwycięstwem, nie wyjaśniwszy jednej
rzeczy.
- Powiedz mi, dlaczego myślałeś, że się ciebie boję?
- Przepraszam - powtórzył znowu, nie wiadomo, po co. -
Przepraszam, że cię na to wszystko naraziłem. Że mnie takim
zobaczyłaś. Wiem, jakie to musiało być dla ciebie straszne
doświadczenie.
Zastanowiłam się nad tym. Przypomniałam sobie, w jaki sposób mnie
podchodził, jak trzymał wtedy ręce... Jakby obawiał się, że lada
moment ucieknę z krzykiem.
- Mówisz serio? Myślałeś... Co właściwie sobie myślałeś? Że
napędziłeś mi stracha?
Prychnęłam z wyższością. Wyszło idealnie - głos ani mi nie zadrgał,
ani się nie załamał.
Edward zadarł mi podbródek, żeby spojrzeć w moje oczy.
- Bello, przecież ja dopiero co... — zawahał się, ale nie użył
żadnych eufemizmów - ...dopiero co, nie dalej jak siedem metrów
od ciebie, pozbawiłem głowy i rozczłonkowałem rozumną istotę.
To cię nie odrzuca?
Zmarszczył czoło.
scandalous
An43 + Eleonora