STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Nie przegap żadnego kawałka - nakazał Edward cicho swojemu
pomocnikowi.
Ramię w ramię, wampir i wilkołak zabrali się do przeczesywania
obozowiska, od czasu do czasu dorzucając do ogniska bryłki białego
kamienia. Seth używał do tego zębów. Umysł miałam zbyt obolały od
nadmiaru wrażeń, żeby zrozumieć, dlaczego nie zmienił się jeszcze na
powrót w istotę obdarzoną rękami.
Edward wciąż uparcie na mnie nie patrzył.
Kiedy skończyli, z ogniska bił już słup krztuszącego fioletowego
dymu. Był tak gęsty, że wyglądał niemal jak ciecz tężejąca w ciało
stałe, i pachniał nieprzyjemnie palonym kadzidłem.
Z piersi Setha znowu dobył się odgłos, który przywodził mi na myśl
pogardliwy śmiech. Edward nadal był spięty, ale w odpowiedzi nieco
się rozpogodził i wyciągnął przed siebie rękę, ściskając dłoń w pięść.
Szczerząc ostre zębiska, wilk odbił od niej nos, jakby przybijał piątkę.
- Nie ma jak praca zespołowa - mruknął Edward.
Seth zaśmiał się po wilczemu.
Mój ukochany wziął głęboki wdech i powoli odwrócił się w moją
stronę.
Jego mina zbiła mnie z pantałyku. Spojrzał na mnie tak nieufnie,
jakbym była kolejnym jego przeciwnikiem - więcej niż nieufnie,
spojrzał na mnie z lękiem. Ale przecież przy Victorii i Rileyu wcale
nie okazywał strachu... Nic mi się nie zgadzało, mózg miałam równie
bezużyteczny, co resztę ciała. Wpatrywałam się w Edwarda
zaskoczona.
scandalous
An43 + Eleonora