STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Zamarłam na moment z oczami szeroko otwartymi, ale szybki
zreflektowałam się i odwróciłam wzrok, byle tylko nie przyglądać się
z bliska owalnemu kształtowi kryjącemu się w gąszczu rozedrganych
ognistych loków.
Mój ukochany nie zamierzał spocząć na laurach. Nie tracąc ani
sekundy, rozczłonkował bezgłowy korpus.
Nie panowałam nad własnymi stopami - wydawały się być przybite do
kamiennego podłoża - więc nie byłam w stanie podejść do Edwarda,
ale przyglądałam mu się uważnie, wyglądając jakiegoś dowodu na to,
że jest ranny. Niczego się nie doszukawszy, zaczęłam oddychać w
zdrowszym rytmie. Był tak samo zwinny i piękny, co zawsze. Chyba
nawet w żadnym miejscu nie miał rozdartego ubrania.
Nie zerknął na mnie - sparaliżowaną strachem pod skalną ścianą —
ani kiedy układał z dygoczących członków makabryczny stos, ani
kiedy pokrywał go wysuszonymi igłami, ani też wreszcie biegnąc do
lasu po Setha.
Zanim zdążyłam ochłonąć, wrócił wraz z wilkiem, niosąc pełne
naręcze szczątków Rileya. Basior trzymał w pysku największy
fragment — niemal cały tułów. Dorzucili je do sterty, po czym
Edward wyciągnął z kieszeni srebrną zapalniczkę i podpalił igły.
Chwyciły od razu. Po stosie rozprzestrzeniły się długie,
pomarańczowe języki ognia.
scandalous
An43 + Eleonora