STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Dźwięk, który z siebie wydałam, przykuł uwagę Victorii. Na ułamek
sekundy nasze oczy się spotkały. W jej spojrzeniu kryła się dziwaczna
mieszanka wściekłości i zaciekawienia.
Nie byłam pewna, jakim sposobem to usłyszałam, wśród tylu innych,
zwielokrotnianych echem odgłosów. Powinno to było zagłuszyć samo
bicie mojego własnego serca. A jednak - przez tę najkrótszą z chwil,
kiedy patrzyłyśmy na siebie z Victoria, wydało mi się, że słyszę
znajome, zniecierpliwione westchnienie.
W tej samej sekundzie tańczący rozdzielili się gwałtownie. Wszystko
potoczyło się tak błyskawicznie, że nie nadążałam za biegiem
wydarzeń. Mój mózg dawał z siebie wszystko, żeby w głowie nie
zapanował mi chaos.
Wpierw od zamazanej plamy oderwała się Victoria. Wyleciawszy
wysoko w powietrze, uderzyła o jeden z rosłych świerków, mniej
więcej w połowie jego wysokości, ale kiedy spadła na ziemię,
wylądowała na obu nogach, znowu przyczajona jak kot.
Jeszcze zanim wylądowała, Edward — prawie niewidzialny w pędzie
— obrócił się i złapał niczego niespodziewającego się Rileya za rękę.
Chyba oparł się też nogą o jego plecy, a potem uniósł...
Obozowisko wypełnił przeszywający jęk bólu.
Seth zerwał się jak na rozkaz, przesłaniając mi widok.
Ale wciąż widziałam Victorie. I chociaż nie wyglądała normalnie -
najwyraźniej nie mogła się do końca wyprostować - na jej ustach
pojawił się uśmiech, który nawiedzał mnie w snach.
Skuliła się i skoczyła.
scandalous
An43 + Eleonora