STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Jej oczy były czarne z głodu. Nie uśmiechała się, jak to zawsze
czyniła w moich snach, tylko zaciskała usta w cienką linię. W jej
pozie było coś niespodziewanie kociego — przypominała lwicę
gotującą się do skoku. Spojrzenie miała dzikie i niespokojne. Co jakiś
czas zerkała na Edwarda, ale tylko po to, żeby sprawdzić, co ten robi -
nie mogła oderwać ode mnie wzroku tak samo, jak ja nie mogłam
oderwać wzroku od niej.
Bijące od Victorii napięcie stało się niemalże widoczne. Wyczuwałam
płonące w niej pragnienie, pochłaniającą ją namiętność, której była
więźniem. Wiedziałam, o czym myśli, jakbym i ja potrafiła wniknąć
w zakamarki jej jaźni.
Była tak blisko spełnienia swoich marzeń - doprowadzenia do tego, na
czym od ponad roku koncentrowała wszystkie swoje wysiłki.
Mojej śmierci.
Jej plan był równie oczywisty, co praktyczny. Blondyn miał
zaatakować Edwarda, ona zaś, pozbywszy się mojego obrońcy, miała
zająć się mną.
Żadne gierki czy tortury nie wchodziły w rachubę, nie było na to
czasu. Zamierzała działać szybko, ale skutecznie - na tyle skutecznie,
żeby nie można było mnie odratować. Nawet przy pomocy
wampirzego jadu.
scandalous
Kluczem było tu zniszczenie mojego serca. Może zamierzała wbić mi
dłoń w klatkę piersiową i jednym ruchem je zgnieść? Nie miała zbyt
dużego pola manewru, więc musiała planować coś w tym rodzaju.
Serce biło mi jak szalone, donośnie, jakby chciało ułatwić jej zadanie.
An43 + Eleonora