STEPHENIE MEYER Zaćmienie

wyrwać i uciec do swoich. Był taki szybki. Udałoby mu się na sto
procent.
Dziękowałam Bogu, że odesłał w porę Setha. Chłopak nie miał,
oczywiście, do kogo zwrócić się o pomoc, bo Victoria wybrała
najlepszy moment z możliwych, ale przynajmniej był bezpieczny.
Kiedy o nim myślałam, nadal nie widziałam gigantycznego
zwierzęcia, tylko patykowatego piętnastolatka.
Edward przesunął się - tylko o kilka milimetrów, ale podpowiedziało
mi to, w którą patrzeć stronę. Wbiłam wzrok w mroczny gąszcz lasu.
Moje koszmary ożyły i postanowiły złożyć mi wizytę...
Na polankę wyszły ostrożnie dwa wampiry, rozglądając się uważnie,
żeby nie umknął im żaden szczegół. Mieniły się w słońcu jak dwa
brylanty.
Jasnowłosemu chłopakowi - wysokiemu i umięśnionemu, ale jednak
chłopakowi, bo gdy go zmieniono, był pewnie w moim wieku
- nie poświęciłam zbyt wiele uwagi, właściwie dostrzegłam go
tylko kątem oka. Chociaż tęczówki miał czerwieńsze niż jakiekolwiek
inne, które widziałam w życiu - chociaż znajdował się bliżej nas,
a więc bezpośrednio nam zagrażał — nawet na niego nie spojrzałam.
Nie byłam w stanie. Bo towarzyszyła mu, rzecz jasna, Victoria.
Stała jakieś dwa metry od niego, nieco z tylu, i patrzyła prosto,
na mnie.
Jej rude włosy, o bardziej nasyconej barwie, niż to zapamiętałam,
przypominały języki ognia. Nie wiał wiatr, ale i tak wydawały się
poruszać delikatnie, jakby były żywe.
scandalous
An43 + Eleonora