STEPHENIE MEYER Zaćmienie

od twarzy mojego ukochanego. Przez ciągnącą się w nieskończoność
sekundę obaj patrzyli sobie w skupieniu prosto w oczy. Po sierści
wilka tańczyły migoczące odblaski, bo skóra wampira skrzyła się w
słońcu.
A potem Edward szepnął zdenerwowany:
- Leć!
Basior okręcił się błyskawicznie i zniknął w cieniach lasu.
To dopiero minęły dwie sekundy? Zdawało mi się, że dwie godziny.
Świadomość, że na polanie wydarzyło się coś strasznego, wywołała u
mnie mdłości. Otworzyłam usta, żeby rozkazać Edwardowi zanieść
się tam, i to już. Potrzebowali go i potrzebowali mnie. Mogłam sobie
rozciąć dowolną część ciała, żeby ich ocalić, proszę bardzo. Byłam
gotowa nawet wykrwawić się na śmierć, jak trzecia żona. Nie miałam
wprawdzie pod ręką srebrnego sztyletu, ale coś się miało wymyślić...
Zanim jednak wypowiedziałam choćby pierwszą sylabę, poczułam się
tak, jakby wystrzelono mnie w powietrze. Nie, Edward nie puścił
mnie ani na moment, ale przeniósł tak szybko, że zupełnie straciłam
poczucie równowagi.
Kiedy oprzytomniałam, plecy miałam przyciśnięte do górującej nad
obozowiskiem ściany skalnej, a Edward stał przede mną w pozie,
która od razu rozpoznałam.
Po moim umyśle rozlała się ulga, ale jednocześnie żołądek podszedł
mi do gardła.
scandalous
Źle zinterpretowałam zachowanie swoich kompanów.
An43 + Eleonora