STEPHENIE MEYER Zaćmienie

żadnego z was za to, co sam wymusiłem. Mój postępek może mi
wybaczono, ale to nie oznacza jeszcze, że nie miały dosięgnąć mnie
jego konsekwencje.
- Powinnam była się domyślić, że wynajdziesz jakiś sposób na to,
żeby móc próbować wziąć winę na siebie. Proszę, przestań. To nie do
zniesienia.
- To jak mam zareagować na to, co się stało?
- Chcę, żebyś wykrzyczał mi w twarz wszystkie wyzwiska, jakie
ci tylko przyjdą do głowy, w każdym języku, który znasz. Chcę, żebyś
powiedział mi, że się mnie brzydzisz i że chcesz mnie rzucić, a ja
padnę ci do stóp i będę się czołgać, i błagać cię, żebyś został.
Westchnął.
- Wybacz, ale nie spełnię twojej prośby.
- To przynajmniej przestań mnie pocieszać. Pozwól mi cierpieć.
Zasłużyłam sobie na to.
- Nie ma mowy.
Pokiwałam głową.
- Wiesz co, masz rację. Bądź dalej taki miły. Tak chyba jest
jeszcze gorzej.
Ucichł na chwilę. Wyczułam nagłą zmianę w panującej w namiocie
atmosferze, jakieś nowe napięcie.
- To już zaraz — odgadłam.
- Tak, jeszcze tylko kilka minut. Akurat tyle, żebym mógł coś
jeszcze dodać...
scandalous
Czekałam na to, co powie. Jego głos przeszedł w szept:
An43 + Eleonora