STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Tylko to mnie obchodziło - to, czy go znowu nie skrzywdzę. Ja sama
na wszystko to, co to uczucie miało mi przynieść, zasłużyłam. Miałam
nadzieję, że wiele wycierpię.
Czułam w tym momencie, jakbyśmy byli jedną osobą. Jego ból od
zawsze był moim bólem, ale teraz i jego radość była moją radością.
Tyle że była to radość przemieszana właśnie z cierpieniem. Niemalże
namacalne, niczym kwas piekło moją skórę powolną torturą.
Przez jedną krótką, niekończącą się chwilę pod powiekami moich
załzawionych oczu ukazała się zupełnie inna wizja przyszłości niż ta,
którą dotąd pielęgnowałam. Patrząc jak gdyby przez filtr myśli
Jacoba, zobaczyłam dokładnie, z czego zamierzałam zrezygnować,
przed czego utratą ta nowo zdobyta wiedza nie miała mnie uratować.
Zobaczyłam dziwny kolaż, na który składali się Charlie i Renee wraz
z Billym, Samem i La Push. Zobaczyłam, jak mijają lata, lata, które
coś znaczyły, które coś we mnie zmieniały. Zobaczyłam olbrzymiego
rdzawobrązowego wilka, którego kochałam i który zawsze stał na
straży, gotowy mnie chronić. Przez ułamek sekundy mignęła mi też
dwójka kilkuletnich czarnowłosych dzieci, które, oderwawszy się od
moich nóg, biegły w kierunku znajomego mi lasu. Znikając, zabrały z
sobą i wszystko inne.
A potem, całkiem wyraźnie, poczułam, że moje serce rozszczepia się
wzdłuż dzielącej go bruzdy i od jego wnętrza odłącza się jakaś jego
mniejsza część.
scandalous
Usta Jacoba znieruchomiały przed moimi. Kiedy otworzyłam oczy,
wpatrywał się we mnie oszołomiony i uradowany.
An43 + Eleonora