STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Złapałam go mocniej za włosy, ale tym razem po to, żeby przyciągnąć
go bliżej do siebie.
Był wszędzie. Padające na nas ostre słońce zabarwiło przestrzeń pod
moimi powiekami na czerwono i kolor ten idealnie pasował do tego,
co się pomiędzy nami działo. Zrobiło mi się okropnie gorąco.
Widziałam, słyszałam i dotykałam tylko jego.
Jeden jedyny skrawek mojego mózgu, w którym ostały się resztki
rozsądku, bombardował mnie pytaniami.
Dlaczego tego nie przerywałam? Dlaczego, co gorsza, nawet nie
chciałam tego przerywać? Dlaczego czepiałam się tak kurczowo jego
ramion i podobało mi się to, że są szerokie i umięśnione? Dlaczego,
przywierając do niego ściśle całym ciałem, uważałam, że to jeszcze
nie dość blisko?
Były to głupie pytania, bo znałam na nie odpowiedź: oszukiwał
tam do tej pory samą siebie.
Jacob miał rację. Miał rację od samego początku. Był dla mnie kimś
więcej niż tylko przyjacielem. To, dlatego nie sposób było mi się z
nim rozstać — ponieważ byłam w nim zakochana. Byłam zakochana
w nich obu. Kochałam go, kochałam o wiele bardziej, niż powinnam
była, a mimo to nadal nie dość mocno. Byłam w nim zakochana, ale to
nie wystarczało, by cokolwiek zmienić — ta miłość mogła nas tylko
co najwyżej jeszcze bardziej zranić. Zranić go jeszcze bardziej, niż
kiedykolwiek byłabym w stanie.
scandalous
An43 + Eleonora