STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Twarz mu stężała.
- I będę mógł być świadkiem na waszym ślubie?
Na moment zaniemówiłam, a kiedy odzyskałam władzę nad językiem,
potrafiłam udzielić mu tylko jednej odpowiedzi:
- Proszę.
- Tak myślałem.
Jego rysy się wygładziły, tylko w oczach płonął wciąż ogień.
- Kocham cię - powiedział cicho.
- Ja też cię kocham. Uśmiechnął się.
- Wiem o tym lepiej od ciebie. Odwrócił się, żeby odejść.
- Zaczekaj - zawołałam za nim zduszonym głosem. - Spełnię
każde twoje życzenie. Tylko tego nie rób.
Zatrzymał się i powoli zwrócił do mnie przodem.
- Nie wierzę, że każde.
- Zostań - jęknęłam.
Pokręcił głową.
- Nie. Idę. - Zamyślił się, jakby podejmował jakąś decyzję. -Ale
mogę zostawić to losowi.
- Co zostawić?
- Nie muszę się celowo narażać na niebezpieczeństwo - mogę po
prostu dać z siebie wszystko i zobaczyć, co się stanie. - Wzruszył
ramionami. - Jeśli przekonałabyś mnie, że naprawdę chcesz, żebym
wrócił...
- Jak mam to zrobić?
- Mogłabyś mnie poprosić.
scandalous
An43 + Eleonora