STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Przesunęłam opuszkami palców po linijkach jego listu, wyczuwając
wgłębienia w miejscach, w których przycisnął długopis tak mocno, że
niemal przedziurawił kartkę. Mogłam sobie z łatwością wyobrazić, jak
do mnie pisze - jak kreśli koślawe litery, ze zdenerwowania
zniekształcając jeszcze bardziej swoje i tak niechlujne pismo, jak
przeklina, stwierdziwszy, że znowu coś źle sformułował. Może nawet
swoją wielką łapą złamał niechcący długopis (wyjaśniałoby to, skąd
wzięły się te wszystkie kleksy). Sfrustrowany, ściągał pewnie brwi i
marszczył czoło. Gdybym wtedy przy nim była, może bym się i
śmiała. Powiedziałabym coś w stylu: „Wyluzuj, człowieku, bo mózg
ci eksploduje. Opisz to, co ci leży na sercu, i tyle".
A tak, kiedy czytałam jego list po raz kolejny, chociaż znałam go już
na pamięć, wcale nie było mi do śmiechu. Nie zaskoczyło mnie
bynajmniej nastawienie Jacoba, o nie - wysyłając mu swój błagalny w
tonie liścik za pośrednictwem naszych ojców (jakbyśmy byli w
drugiej klasie podstawówki), takiej właśnie reakcji z jego strony się
spodziewałam. To moja własna reakcja była dla mnie niemiłą
niespodzianką. Każda przekreślona linijka listu głęboko mnie raniła -
jakby krawędzie liter były ostrzami żyletek. Co więcej, za każdym z
tych przekreślonych początków kryły się długie godziny cierpienia, a
cierpienie mojego przyjaciela dawało mi się we znaki po stokroć
bardziej niż moje własne.
scandalous
An43 + Eleonora