STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Przeszedł mnie zimny dreszcz, bo zdałam sobie sprawę, że to jak
najbardziej możliwe - wystarczyło, że jeden z nich źle dobrał słowa.
Przypomniało mi się, co wydarzyło się rano w namiocie, i
pomyślałam, że chyba przeceniałam ich opanowanie.
Nie byłoby przesadą stwierdzenie, że zasłużyłam sobie na to, gdybym
miała stracić ich obu.
Wokół mojego serca stężała warstwa lodu.
Być może zemdlałabym z przerażenia, ale w tym samym momencie z
piersi Setha dobył się cichy pomruk, a potem wilk roz- luźni! się i
powrócił niespiesznie na swoje posłanie pod świerkiem. Uspokoiło
mnie to i jednocześnie poirytowało. Nie mógł napisać dla mnie łapą w
piachu „OK" czy czegoś w tym rodzaju?
Od bezsensownego krążenia zrobiło mi się gorąco, zdjęłam więc
kurtkę i wrzuciłam ją do namiotu. Nie mogąc się opanować, znowu
zaczęłam wydeptywać na środku polanki krótką ścieżkę.
Drgnęłam, bo Seth po raz drugi znienacka się poderwał. Sierść na
scandalous
karku stanęła mu dęba. Rozejrzałam się, ale niczego nie zauważyłam.
Przyrzekłam sobie, że następnym razem rzucę w niego szyszką.
Warknął ostrzegawczo i podszedł do zachodniego skraju obozowiska.
Pomyślałam, że nie powinnam jednak być taka niecierpliwa.
- To tylko my! - doszło nas z daleka wołanie Jacoba.
Próbowałam sobie wyjaśnić, czemu na dźwięk jego głosu moje
serce wrzuciło czwarty bieg — to z lęku przed tym, na co musiałam
się teraz zebrać, ot i wszystko. Nie mogłam sobie pozwolić na
odczuwanie ulgi. Tylko by mi to przeszkadzało w wykonaniu zadania.
An43 + Eleonora