STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Jeśli jednak Edward miał wrócić z Jacobem, musiałam być twarda.
Musiałam powiedzieć Jacobowi, żeby sobie poszedł precz.
Dlaczego było to dla mnie takie trudne? O tyle trudniejsze od
pożegnania się z innymi moimi znajomymi, z Angela, z Mikiem?
Dlaczego to bolało? Coś mi się tu nie zgadzało. Nie powinno mnie to
boleć. Miałam, czego chciałam. Obu ich mieć nie mogłam, bo Jacob
nie umiał być tylko moim przyjacielem. Nadszedł czas, żeby przestać
na to liczyć. Czy można być aż tak idiotycznie zachłannym?
Musiałam pozbyć się tego irracjonalnego poczucia, że moja przyjaźń z
Jacobem stanowiła nierozerwalną cześć mojego życia. Jacob nie mógł
być „moim" Jacobem, nie mógł do mnie „należeć", skoro ja należałam
do kogoś innego.
Wróciłam pod namiot przygnębiona, powłócząc nogami. Wyszedłszy
na otwartą przestrzeń, mrugając w słońcu, zerknęłam na Setha — nie
ruszył się ze swojej kupki igieł — a potem odwróciłam wzrok,
unikając jego spojrzenia.
scandalous
Uzmysłowiłam sobie, że mam niewiarygodnie potargane włosy,
poskręcane w węże, jak te na głowie Meduzy. Zabrałam się za
doprowadzanie swojej fryzury do porządku palcami, ale szybko się
poddałam - kogo w takiej chwili obchodził mój wygląd?
Sięgnęłam po menażkę zwisającą przy wejściu do namiotu, po czym
nią potrząsnęłam. W środku zachlupotał płyn, więc odkręciłam
zakrętkę i pociągnęłam łyk, żeby zwilżyć wargi lodowatą wodą.
Edward przyniósł z sobą prowiant, ale nie byłam na tyle głodna, żeby
chciało mi się go szukać. Zaczęłam przechadzać się nerwowo w tę i z
An43 + Eleonora