STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Nie umiałam odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak mną to
poruszyło. Przecież wiedziałam, że prędzej czy później do tego
dojdzie. Tyle że Jacob nigdy dotąd tak silnie nie zareagował - nigdy
dotąd nie stracił do reszty pewności siebie i nie okazał, jak wielki jest
jego ból. Wspomnienie jego rozpaczliwego wycia było we mnie nadal
żywe, wrzynało się głęboko w moje serce. Nie tylko ono je
rozdzierało. Raniło mnie bardzo, że cierpiał przeze mnie Jacob, ale
bolało też to, że cierpiał Edward. I że nie było mi dane odesłać Jacoba
na pole bitwy z uśmiechem na twarzy i świadomością, że wybrał
właściwą drogę, jedyną z możliwych. Byłam samolubnym potworem
- torturowałam psychicznie najbliższych.
Przypominałam Cathy, bohaterkę Wichrowych Wzgórz, z tym, że
znajdowałam się w o niebo lepszej sytuacji, bo żaden z moich dwóch
mężczyzn nie był ani niegodziwcem, ani safandułą. Siedziałam,
zalewając się łzami i nie robiąc nic produktywnego, żeby zaradzić
swoim problemom. Cała Cathy.
Nie mogłam sobie dłużej pozwalać na to, żeby to, co raniło mnie
samą, miało wpływ na podejmowane przeze mnie decyzje.
Było na to odrobinę za późno, nawet o wiele za późno, ale musiałam
wreszcie zacząć postępować przyzwoicie. Być może samo już tak
wyszło. Być może Edwardowi miało nie udać się ściągnąć Jacoba.
Byłam gotowa się z tym pogodzić. Edward nie zobaczy już ani jednej
łzy wylanej za Jacoba Blacka. W ogóle żadnych łez. Wytarłam
ostatnią zimnymi palcami.
scandalous
An43 + Eleonora