STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- No, niech będzie. Ale z licznymi zastrzeżeniami. Nie rozumiem,
dlaczego to moje przyrzeczenie jest dla ciebie takie ważne. Przecież i
tak nigdy cię nie opuszczę.
- Wytłumaczę ci za sto lat, kiedy będziesz w stanie spojrzeć na to
z innej perspektywy i należycie docenić moją odpowiedź.
- No to się przypomnę - za sto lat, tak?
- Ciepło ci? - zapytał znienacka.
- Jest okej - zapewniłam go. - A bo co?
Zanim zdążył mi odpowiedzieć, panującą wokół ciszę rozdarło
ogłuszające wycie. Zwierzęcy jęk bólu odbił się rykoszetem od nagich
skal wzniesienia, przez co, zwielokrotniony, doszedł nas ze
wszystkich stron. Przez mój umysł przetoczył się jak tornado. Był
niesamowity i zarazem znajomy: niesamowity, bo nigdy wcześniej nie
słyszałam tak rozpaczającej żywej istoty, znajomy, ponieważ od razu
ją rozpoznałam — nie tylko rozpoznałam, ale i zrozumiałam
doskonale, co w tej chwili przeżywała. To, że Jacob nie był
człowiekiem, kiedy zawył, nie miało żadnego znaczenia. Żaden
tłumacz nie był mi potrzebny.
Jacob był w pobliżu. Słyszał każde słowo z naszej rozmowy. I teraz
niewyobrażalnie cierpiał.
Ryk przeszedł w coś, co można było określić na wyrost jako
stłumione łkanie, a potem mój przyjaciel zamilkł.
Nie słyszałam, żeby uciekł, ale to wyczulam - puste miejsce, jakie po
sobie pozostawił - nieobecność, którą wcześniej błędnie wzięłam za
pewnik.
scandalous
An43 + Eleonora